Niet lang geleden vond in Parijs de Haute Couture Fashion Week, verrassenderwijs afgekort als HC FW, plaats. Normaliter een verzameling van de wat extremere kleding, accessoires en make-up, maar ook een plek voor elegantie en de fijnere kwaliteit stoffen, zij het vaak ondraagbaar of vreemd. Hoogstaande ontwerpers willen hier hun publiek verbazen door met de meest extraverte en vernieuwende ontwerpen op de catwalk te verschijnen. Voor de geïnteresseerden: Christian Dior deed het dit jaar heel anders. Opmerkelijk draagbaar zelfs.
Raf Simons
Alle grote namen zoals Tisci, Versace en Jacobs waren aanwezig. Kilometers rondom het epicentrum van het aankomende spektakel was de chaos en spanning al voelbaar. Voorheen ontwierp Simons klassieke prachtstukken voor Jil Sander, maar de inmiddels vijfde ontwerper van Christian Dior maakte tijdens de HC FW zijn Dior-debuut. Ongetraind en nog niet getemd, als broekie bij Dior, heeft Simons al bevende – want de grote vraag blijft: word je geprezen met eeuwige roem of de grond in gestampt worden door de critici? – zijn allereerste Haute Couture show gegeven. Gelukkig voor de heer Simons pakte het voor hem ergens in het midden uit, neigend naar het positieve.
De tijd van mama en papa
Met ontwerper John Galliano aan de macht was Dior de laatste jaren erg extreem. Hij maakte de meest theatrale jurken alsof hij voor een modieus circus werkte, met make-up als dat van een clown en attributen zwaar op het oog. Dit jaar was Dior echter als herboren, was hij de Dior toen de enige echte Christian Dior nog de ontwerpen maakte: klassiek. Wellicht iets te mainstream voor een haute couture show, maar het deed veelvuldig liefhebber goed om oud-Dior nieuw leven ingeblazen te zien. De collectie was simpel en elegant, met mooie sierlijke vormen. De jaren vijftig met een sprankeltje nu en nieuw. De stoffen hadden een chique uitstraling. Hoe die mooie wespentailles als een korset bleven zitten blijft een raadsel en echt vakwerk bovendien. Precies zoals couture hoort te zijn, wat de laatste jaren nogal in de vergetelheid was geraakt door de schreeuw om aandacht tijdens de HC FW.
De pers
Negatief commentaar was er ook. In overvloed, maar dat is er natuurlijk altijd als er iets nieuws wordt geproduceerd. Zo zou de collectie bijvoorbeeld teveel lijken op een kopie van Raf Simons’ werk voor Jil Sander. “Een vervolg van zijn al bestaande reeks ontwerpen,” werd het genoemd. Maar als we daar naar moeten luisteren, moeten we ook luisteren naar de critici die zeiden dat ze het op Prada, Céline en Hermés vonden lijken. Puur omdat het ook elegantie en simpliciteit bevat, is het nog niet exact hetzelfde. Als Simons ineens ook met een freakshow aan kledij was komen aanstormen was er bovendien ook veel commentaar geweest, namelijk dat hij niet bij zichzelf gebleven zou zijn. Over het algemeen werden alle negatieve uitspraken overigens wel vervolgd met: “Voor de eerste keer was het goed.”
Copycat
Deze kleding zou je zo in een warenhuis kunnen zien hangen. Een luxe warenhuis met stijl, dat wel. Het leukste aan dit alles, voornamelijk voor de minder rijk bedeelden onder ons – zeg maar zo’n 99.9 procent – , is dus dat we er zelf ook leuk uit kunnen zien. Lekker na-apen zonder er als een aap uit te zien. Of Raf klaar is voor Dior kan nog niet worden geconcludeerd, maar gebaseerd op deze collectie zeg ik volmondig ja! De tijd zal het leren.
CC-Foto: shakko
