Met alle berichtgeving over de crisis, de Euro, banken en astronomische bedragen die soms ogenschijnlijk plotseling uit hoedjes moeten worden getoverd om financiële meltdown te voorkomen begint er een erg somber beeld te ontstaan. Steeds meer vooraanstaande economen en andere financiële topmannen van overheden en instellingen waarschuwen met steeds luidere stem voor een mogelijke financiële treinramp in wording. Het pad wat ooit is ingeslagen met de stimulering van de groei van de macht van Brussel ten koste van de lidstaten van de EU en de vorming van de eurozone begint op een gedwongen eenrichtingsweg te lijken. Gebruikmakend van allerlei zogenaamde democratische maatregelen hebben de eurofielen in Europa de diverse landen in een situatie gemanoeuvreerd waaruit geen ontsnapping meer mogelijk lijkt. Luisteren politici nog wel naar de goedbedoelde raad? Het lijkt er eerder op dat de meesten selectief doof zijn.
Aanvankelijk gaf het vetorecht dat de diverse EU landen nog hadden over de meeste beslissingen van Brussel, nog de illusie van medezeggenschap, echter met de ondertekening van onder andere het ESM verdrag is ook daar effectief een einde aan gemaakt. Op slinkse wijze zijn de EU burgers referenda onthouden, zijn verkiezingen uitgesteld en verdragen door parlementen heen ‘gejast’. Steevast blijken ook de in Brussel gemaakte afspraken onjuist te worden uitgelegd in eigen land.
Vlucht naar voren
De politici die hiervoor verantwoordelijk zijn hebben keer op keer de burgers in een vlucht naar voren, met halve waarheden en bangmakerij, steeds verder het euro moeras ingewerkt. Inmiddels is er dus een situatie ontstaan waarin er geen weg terug lijkt te zijn. Het voelt voor velen nu, alsof men als ratten in een euro ‘buis’ geduwd is met geen lichtje te zien aan het einde ervan en omkeren is ogenschijnlijk onmogelijk. Hoe komt het toch dat zoveel politici in met name Nederland zo gefixeerd zijn op die vlucht naar voren? Is het niet hun verantwoording om in de eerste plaats het belang van Nederland na te streven? Zonder dat zij zeker kunnen weten dat doorgaan met het euro experiment wel zo verstandig is, weigert men andere uitwegen uit de crisis te onderzoeken. Op 21 juni concludeerde de Algemene Rekenkamer nog in een rapport dat de Nederlandse overheid (lees: minister de Jager) de Tweede kamer onvoldoende informeert over de gevolgen van met name de bail-outs. (Hier het verslag over dat rapport.)
Het zou eigenlijk een plicht moeten zijn voor het ministerie van Financiën en het Centraal Plan Bureau (CPB) om voor de verkiezingen van 12 september de Nederlandse kiezers juist te informeren over wat het inmiddels kost allemaal, wat het nog gaat of kan gaan kosten waar het parlement inmiddels mee heeft ingestemd en wat eventuele alternatieven kunnen zijn. Het ligt echter in de lijn van de verwachtingen dat de Nederlandse kiezer de komende maanden meer van hetzelfde krijgt, namelijk erg selectieve informatie die slechts naar één uitweg wijst, namelijk nog dieper de Europese mist in.
