De UCI stuurde dinsdagavond een persbericht de wereld in, waarin stond dat Frank Schleck een positieve, en dus voor hem negatieve, dopingtest heeft afgeleverd. De bond greep niet meteen in, maar laat zijn ploeg Radioshack hem de Tour uitgooien. De Luxemburger heeft écht de boel belazerd, dat is wel duidelijk.
En stiekem heb ik toch medelijden met hem, ondanks dat de renner er waarschijnlijk zélf voor heeft gekozen om het middel te slikken. Dat komt omdat ik Frank nog altijd als de zielige, gefrustreerde broer van Andy zie. In de jeugd was hij een topper, en ook bij de profs was hij, vooral in zijn begin jaren een klasse renner. Maar langzamerhand werd hij voorbijgestreefd door zijn kleine broertje. Andy is een renner van de buitencategorie, en Fränk is dat niet.
Beide Luxemburgers gaven de afgelopen jaren aan dat het klassenverschil tussen de twee niets uitmaakte. Frank zou begrijpen dat Andy de betere was en zich schikken in een rol van meesterknecht. Niet dat, dat zoden aan de dijk zette, maar goed. Wanneer Alberto Contador een avondje geen vlees had gegeten, had Andy de afgelopen jaren amper een prijs gehaald. Ondanks de hulp van zijn broer.
In deze Tour de France waren er eindelijk kansen voor Frank. Zijn broertje raakte voor de Tour geblesseerd, zodat de oudste van de twee als kopman de Ronde inging. Dit was eindelijk zijn moment om te laten zien dat hij het fietsen niet verleerd was. Om aan de wereld te showen wat hij in zijn mars heeft. Het liep anders. Frank maakte alles behalve indruk. In de tijdritten was hij nog altijd te traag voor de toppers en in de bergen kon hij het verschil ook niet maken. En toen hij ook nog eens betrokken raakte in de valpartij waarin 70 man het asfalt kusten, had hij net zo goed kunnen stoppen. Frank bleef hopen op betere tijden, en op een overwinning in het ploegenklassement, en besloot door te rijden. Met zijn ziel onder zijn arm.
Niemand dacht meer aan de Luxemburger. Hij reed mee als vulling. Hij hoefde niet te knechten, maar ging ook niet voor etappewinst. Hij was onzichtbaar. Er werd niet over hem gepraat. Tot het moment waarop naar buiten kwam dat hij een vocht afdrijvend middel heeft gebruikt (wat het nemen van de dope overigens meteen een stuk logischer maakt; zijn fietsprestaties waren immers om te janken).
Ineens stond Schleck in het middelpunt van de belangstelling. Alle pers verzamelde zich voor zijn hotel. Iedereen had het over de Luxemburger. Hij werd zelfs trending topic. Het moet een laatste daad zijn geweest van een desperate Frank Schleck. Hij wilde aandacht, kreeg dat niet op de fiets en probeerde het zo. In plaats van hem te veroordelen, moeten we medelijden met hem hebben. Frank Schleck is gewoon heel erg zielig.
