Hola Poncke,
De laatste etappe. Ik houd van Parijs maar vandaag niet. Vandaag rijdt wat overgebleven is van het peloton naar Parijs – de eindbestemming van de Tour. De mannen in de truien mogen voorop rijden. Ze rijden gearmd naast elkaar. Voor de foto.
De renners kletsen met elkaar, halen grapjes uit met de cameramensen op de motor, zwaaien naar ons. Ze drinken champagne op de fiets. Voor de renners is het vandaag bonte middag/avond, maar voor ons is het een afscheidsrit, de prelude op de onvermijdelijke Tourrouw die ons morgen zal overvallen.
De rit naar Parijs voelt als een kater zonder voorafgaand bacchanaal. Ik kan me alle ritten naar Parijs van de voorgaande Tours nog herinneren, keer op keer voelde ik me koud, leeg en verlaten. Het is voorbij. Nog even wat rondjes rijden op de Champs Elysées. Pogingen tot een ontsnapping, maar uiteindelijk wint Cavendish.
De Belgen blikken terug op de afgelopen drie weken. Ze mijmeren over renners die we niet gezien hebben in de Tour, de mannen die tekortschoten, die niet uit de verf kwamen. Daar zijn er altijd heel veel van. De Tour kent vele verliezers. Wuyts en De Cauwer speculeren over transfers en ‘het implementeren van het model Sky’ bij andere ploegen. Ze vragen zich af of de renners gisteravond voor het eerst in drie weken eens flink doorgezakt zijn. Zij zullen dat vanavond zeker doen.
De renners zijn opgelucht ze hebben Parijs gehaald, maar ik ben verdrietig omdat het afgelopen is. Benieuwd hoe het zwarte gat er morgen uitziet.
Hup!
M
Mies,
Daar zit ik dan. Kippenvel van de sprint van Cavendish vermengd met tranen om het einde van de Tour. Kippentranen. Het is lief, mensen twitterden naar me dat de Olympische Spelen vrijdag beginnen. En straks de Vuelta. En het WK. Ik weet het, maar het helpt vandaag helemaal niets. Iemand meende me zelfs te moeten melden dat de volgende Tour over 49 weken begint. Negen-en-veertig! Ik weet niet eens hoe ik de avond door moet komen. Natuurlijk, Vive le Vélo en de Avondetappe zijn er om de schok wat te verzachten. En ik weet dat ik morgen m’n huis kan opruimen. En in de zon zitten. Dat ik mijn telefoon ’s middags weer aan kan zetten. De deur opendoen als er wordt aangebeld. Zelfs de gordijnen kunnen weer open. Maar ik heb er nog helemaal geen zin in. Vandaag huilt mijn Tour-hart, onbedaarlijk. Bij het oprijden van de Champs Elysées vanmiddag zei Herbert Dijkstra: ‘Niemand gelooft in de ontsnapping en toch probeert iedereen weg te rijden.’ Morgenmiddag doe ik de tv aan. Ik geloof niet dat er een etappe is, maar ik ga er toch naar kijken.
Sterkte Mies.
Leve de Tour!
P
@MiesjeB en @Ponckster die irl Monique Huijdink en Anne Spapens-Hamminga heten, kijken elke dag naar de Tour en tikken ondertussen aan hun Tourboek dat verschijnt in het voorjaar van 2013 bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. Zie ook www.100stetourdefrance.nl.
