Er is een beeld van de Tour dat me is bijgebleven. Ik denk er nog vaak aan, omdat het precies verbeeld hoe ik zelf de Tour heb beleefd. Een kort fragment, een flits vastgelegd door een van de vele camera’s in het evenement. Het speelt zich af boven op de top van de Croix de Fer, in de elfde etappe naar La Toussuire-Les Sybelles. Het is halverwege de Koninginnerit door de Alpen en het ene na het andere rugnummer wordt onderweg afgespeld. Abandon. DNF. De achterbank van menig ploegauto rijdt goed gevuld de Croix de Fer over, zoveel is zeker.
Kostbare minuten voorsprong
Vooraan strijden renners om kostbare minuten voorsprong en de punten voor de bergtrui. De bergpas is smal, renners uit de kopgroep houden even in, ritsen het jack dicht en nemen een volle bidon aan voordat ze de afdaling in gaan. Net na de streep boven op deze col van de buitencategorie staan immers hun verzorgers met repen, drinkbussen, en wellicht had een enkeling ook wat oude kranten voor de afdaling bij zich. Ze staan vooraan tussen het publiek, herkenbaar aan hun windjacks met sponsornamen.
Het windjack van Astana weet met succes een bidonnetje aan te reiken. Die van Europcar eveneens. Het moet hen een bevredigend gevoel geven. Het zou eens misgaan. Dat krijg je als verzorger later die dag tijdens het gezamenlijk diner ongetwijfeld te horen. Dat die gemiste bidon uiteindelijk leidde tot een tekort aan vocht en dat de gedupeerde renner uit de kopgroep zich toen toch moest laten afzakken naar de wagens en dat er toen vooraan net gedemarreerd werd en dat toen en toen…
Rubber stokken
Enfin, het gaat dus regelmatig mis, en de nieuwste trend is dat verzorgers nu al werken met speciale, buigzame rubber stokken van waaruit het makkelijker is bidons te grijpen. Doch dat terzijde.
Tussen zijn drukke collega’s staat de verzorger van Argos-Shimano. Hij kijkt naar de renners uit de versplinterde kopgroep die één voor een de top passeren. Reikhalzend. Hij doet een stapje naar voren. En nog een. Ik zie duidelijk zijn linkerarm lichtjes strekken. In zijn hand een volle Argos-bidon, klaar om af te geven. Geconcentreerd en verwachtingsvol speurt hij naar een glimp van het witte shirt met dezelfde logo’s als op zijn windjack.
Hardwerkende helden
Maar geen van zijn renners zit er bij. Ze waren nochtans met drie vertegenwoordigd in de kopgroep die onderaan de Madeleine ontstond. Maar nu, zo’n kleine vijftig kilometer klimmen verder, is van die grote kopgroep niet veel meer over. Argos zit niet bij de eerste tien, een ook niet bij de daaropvolgende tien. Zijn renners zullen pas in de bus passeren, zoals op elke berg. Het mag geen verbazing wekken dat een sprinttrein op een buitencategorie col niet op de voorposten rijdt. Hij zal bidons tekort komen wanneer ze plots en bloc opdoemen op meer dan dertig minuten van de koplopers. Hardwerkende helden.
Ik herkende iets in die blik van de verzorger met zijn drinkbus, die vast een stap naar voren zet in afwachting van zijn renners. Met diezelfde verwachtingsvolle blik heb ik op TV naar alle doorkomsten gekeken, wachtend op mijn favoriete renners, die steeds maar niet kwamen.
