Zelden zag ik meer uit naar de Vuelta. Die gekke Spaanse koers heeft sowieso een speciale plek in mijn hart. Zelfs de sprintersetappes zijn op een tragische manier te gek. Waar de Fransoos en de Italiaan moeite doen om het peloton langs allerhande bezienswaardigheden te leiden, doet de Spanjaard niet aan dit soort opsmuk. Vlakke etappes worden bij voorkeur verreden over lappen van in de verzengende hitte gesmolten vierbaansasfaltzwembaden.
Wegdrijvende asfaltlaag
En dan ineens, vanuit het niets neemt het peloton een afrit om vervolgens dagenlang over wegen gestuurd te worden, waar geen fietser zich zou moeten begeven. Het toonbeeld van deze godvergeten waanzin is de Angliru. We kennen beklimmingen die de 20% overstijgen uit de Waalse klassiekers. Korte sprintjes op het koffiemolentje voor de explosieve mannen. De Angliru is 10 kilometer lang! 10 kilometer, gemiddeld 10%, uitlopers tot bijna 25% met een langzaam wegdrijvende asfaltlaag. Het grind komt je bijna tegemoet gedreven.
En de scheuren in het asfalt hebben nog het meest weg van fietsenrekken. Je kan afstappen zonder dat je fiets omvalt. En dit alles met een stijgingspercentage, waardoor je het idee hebt dat je tegen de Dom van Utrecht aan het opfietsen bent. Vanwege dat knotsgekke contrast, de wildgroei aan kleine Spaanse teams, de treurnis van de snelwegetappes en de gruwelijke beklimmingen houd ik van de Vuelta.
Nukkigheid
Toch ligt de reden dat ik wacht op de Vuelta ook in de afgelopen Tour. Nukkigheid overviel me reeds toen het parcours lang geleden bekend werd en die nukkigheid is nooit helemaal verdwenen. De Tour de France is het Heilige der Heiligen van het wielrennen, de arena die je alleen zou mogen betreden wanneer je tot de allergrootsten behoort, de rechter die met een streng maar rechtvaardig verdict oordeelt over wie de allersterkste, de allerbeste, de allerslimste is. Zoniet deze Tour.
Uiteraard, bij tijd en wijlen werden we getrakteerd op mooie, dramatische momenten. De bravoure van Sagan was mooi om te zien, evenals zijn koersinzicht. Zo jong zijn en dan de rust hebben om met Cancellara mee te springen en de grote Spartacus vervolgens zonder blikken of blozen al het werk laten doen. Dan word je een grote. De overwinning van David Millar – de aimabele Schot – was schitterend.
Wheelie over de finish
Dat een gele truidrager zich niet te goed voelt om uit dankbaarheid naar de ploeg ontsnapte renners terug te halen voor zijn sprintkanonnen is ook fraai (Ja, Luis Leon Sanchez, dat is fraai). De valpartijen waren betreurenswaardig, maar zijn wel onderdeel van de dramatiek die bij de Tour past. De ziedende demarrage van Cavendish, die bij het voorbijvliegen van Sanchez zo hard aan zijn stuur rukte dat hij bijna met een wheelie over de finish kwam. Allemaal mooi. Als ik even over mijn hart strijk was zelfs de bergoverwinning van Voeckler spectaculair.
Veel is geschreven over Team Sky, hun wetenschappelijke benadering, de mokkende knecht Froome en de glorieuze kopman Wiggins. Wat daarbij echter vaak onvermeld blijft is dat je ook als meesterknecht maar zoveel kunt bijdragen. Zelfs in de hoogtijdagen van Lance Armstrong, kwam er een moment dat de machtige US Postal ploeg het stokje aan De Lens zelf overdroeg die het vervolgens af moest maken. Wie de Tourmalet als aankomstpunt kiest, weet dat je daar niks meer hebt aan een knecht voor je. De Tourmalet kiest zijn eigen winnaars.
Machtige Pyreneeëntoppen
Maar wie de Aubisque rond het middaguur inplant en een potentieel machtige rit laat eindigen met een afdaling organiseert zijn eigen teleurstelling. Of in ieder geval de mijne. Tel daar een kleine 100 tijdritkilometers bij op – schitterende discipline, daar niet van – en je speelt een controlerend team als Sky in de kaart. Dat mag, maar het kwam deze Tour naar mijn mening niet ten goede. Christian Prudhomme, waarom heb je niet de machtige Pyreneeëntoppen en de feeërieke Alpenbeklimmingen als Vrouwe Justitia gekozen, maar de kille stopwatch?
Ik weet dat Mark Cavendish binnenkort nog even een gouden medaille moet ophalen in Londen – alvast gefeliciteerd, Mark, knappe prestatie – maar ik kijk uit naar 18 augustus. Ik kijk uit naar de Vuelta.
Peter Kwint houdt stug vol dat zijn zin in de Vuelta niets te maken heeft met zijn desastreus verlopen Tourprono.
