Beste beste vriend, dit is een open brief aan jou, mijn beste vriend. Want we hebben wat uit te praten. Ik hoor het je nog zó gekscherend zeggen, afgelopen zaterdag op mijn verjaardag: “Je ben een ongelofelijke lul geworden. Je vind Twitter belangrijker dan je vrienden. Je bent verslaafd aan publiek.” Dit is duidelijk een misverstand in onze vriendschap. Vandaar deze column op DeJaap.nl om dat allemaal op te helderen.
Het komt allemaal neer op mijn slopende Twitterverslaving. Laat ik eerst, voor de goede orde, je eraan herinneren dat jij mij gewezen hebt op Twitter, twee jaar geleden. Dus in zekere zin is het niet allemaal mijn schuld, maar vooral, eigenlijk, jouw schuld.
Niet mijn schuld
Toch zal ik de eerste grootmoedige stap zetten om het goed te maken tussen ons. Want wat jij namelijk niet weet, is dat ik een heel erg leuke persoonlijkheid heb. Grappig, af en toe een kwinkslag, vaak inhakend op de actualiteit. Dat weet jij niet, omdat jij niet op Twitter zit. En wiens schuld is dat nou eigenlijk? Niet mijn schuld.
Natuurlijk kan je zeggen dat ik in real life altijd ‘afwezig’ ben. Dat ik hele avonden in de kroeg met mijn telefoon voor mijn neus zit en met niemand praat. Dat ik geen ‘tijd’ heb om te reageren op sms’jes maar blijkbaar wel tijd heb om te Twitteren. Dat ik, met andere woorden, een vervelend persoon ben geworden. Maar dus niet op Twitter. Op Twitter ben ik supercool. En dat weet jij niet omdat je niet op Twitter zit. Dus ja, niet mijn schuld.
Opheldering
Maar in het kader van onze vriendschap, of wat daar nog van over is, zal ik hieronder wat van mijn ‘onfortuinlijke’ beslissingen van de laatste tijd proberen op te helderen:
1 Die ene keer dat ik niet op je verjaardag was
Kijk, dat is allemaal één groot misverstand. Toen ik het te druk had met werk om op je verjaardag te komen, accepteerde je dat als een trouwe vriend. Maar toen iemand je erop wees dat ik, tijdens jouw verjaardag, non-stop aan het Twitteren was over mijn avonturen in de kroeg ging je ineens heel achterdochtig doen.
Troost je met de gedachte dat jij niet de enige bent die deze vergissing maakt. Zo zijn er ook opdrachtgevers waarmee je nogal in de problemen komt als je, een paar uur voor je deadline, op twitter zegt dat je keihard aan het zuipen bent.
Hoeveel volgers vinden het leuk om te lezen hoe ik tot 03:00 op kantoor aan het werk ben? Weinig volgers. Ik wil niet zeggen dat ongeveer de helft van mijn avonturen helemaal niet waar zijn, maar ja, eigenlijk wil ik dat wel zeggen. Ik zat gewoon op kantoor tijdens jouw verjaardag. Te Twitteren, maar dat terzijde.
2 Die ene keer dat ik al mijn volgers uitnodigde voor mijn verjaardag en jou niet
Opnieuw, waarom zit jij niet op Twitter? Wat is dit? 2008?
Oké, ik was even vergeten al mijn vrienden te sms’en omdat ik zo druk bezig was mijn volgers uit te nodigen. Kan gebeuren toch? Natuurlijk, sommigen zouden zeggen dat dit tekenend is voor het zwarte gat dat ik ooit mijn persoonlijkheid noemde. Dat ik nu al zo verslaafd ben geworden aan aandacht en retweets dat ik meer bezig ben met de aankondiging van #HetFeest dan, daadwerkelijk, met al mijn vrienden in de kroeg te zitten om een leuke tijd te hebben.
Sommigen zouden ook zeggen dat die 1895 volgers niet mijn echte vrienden zijn. Maar waarom retweeten zij me dan zo vaak en jij niet? Precies. Schaakmat, vrienden.
3 Die ene keer op mijn verjaardag dat ik om 23:50, ten overstaan van al mijn vrienden, riep “waar de fuck blijft iedereen?”
Oké. Ik begrijp hoe dat moment verkeerd uit te leggen is. Het was tien voor twaalf, tien minuten voordat dertig van mijn beste vrienden Lang Zal Hij Leven zouden gaan zingen. Dan zou mijn uitspraak ‘Waar de fuck blijft iedereen?’ verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden. Alsof ik met ‘iedereen’ mijn Twittervolgers bedoelde. Alsof ik helemaal niet blij was dat jullie er allemaal waren.
Daar heb ik twee erg goede verklaringen voor.
Ten eerste was ik, zoals je weet, erg dronken. Het is mijn verjaardag, mag ik soms niet meer dronken worden?
En ten tweede, kom op. Ik had 1895 volgers uitgenodigd. Er waren er drie. Natuurlijk waren al mijn vrienden er. Maar 1895 volgers plus dertig vrienden is 1925 uitnodigingen. Dan is 30 man, weliswaar allemaal goede vrienden, een erg schamele opkomst, vind ik.
Dus met “Waar de fuck blijft iedereen” bedoelde ik meer “Wat leuk dat al mijn vrienden er zijn! Waar zouden mijn volgers blijven?” Begrijpelijke vergissing. Niet mijn schuld.
4 Die ene keer dat ik jou een klap gaf met een vuilniszak vol breekbare cadeau’s omdat je vroeg: ‘Waar blijven al je volgers nou Willem?’
Dat had ik misschien niet moeten doen.
Willem Bosch gaat een tijdje stoppen met twitter. In ieder geval tot zijn vrienden weer met hem praten.
