Na de oorverdovende politieke stilte in Nederland van de afgelopen weken mag gehoopt en verwacht worden dat er vlak voor de verkiezingen van 12 september nu snel een politiek gevecht gaat plaatsvinden waar wij de vingers bij aflikken. Net als bij een sollicitant op weg naar de baan van zijn leven verwacht je bij een politicus een bijna dol enthousiasme, een frisse gretigheid en een brandende ambitie naar winst bij verkiezingen en naar een topbaan in de politiek. Maar wanneer gaan wij het dan zien spetteren dan in de politieke arena?
Er zal geen startschot klinken die de verkiezingscampagnes van de partijen zal aankondigen, ook geen nerveuze spanningsopbouw bij de kandidaten als in de minuten voor een Olympische finale. Verwacht kan worden dat er eerst in de periferie wat schermutselingen zullen plaatsvinden. Partijvoorzitters zullen zich als eerste roeren om de lijsttrekkers hun kruit droog te laten houden.
Frustratie
Uit pure noodzaak zal de PvdA vanwege hun gelijkenis met een gesmolten hoopje sneeuw op het Binnenhof tijdens de zomer zo spoedig mogelijk de aanval openen. Op wie doet niet ter zake, als er maar aangevallen wordt. Waarschijnlijk laat het instinct de partij weer in de steek en zal het een aanval op de SP zijn. Niet omdat dit slim of verstandig is of op enige wijze winst gaat opleveren, nee, uit niet in te houden frustratie over het verlies in de peilingen van SP-stemmers.
In typische PvdA-stijl zal partijvoorzitter Hans Spekman Roemer en de SP in krachtige bewoordingen neerzetten als een risico voor Nederland en een onbetrouwbare partij om vervolgens vol vuur en vlam te verdedigen dat de lijstverbinding tussen PvdA en SP het beste voor Nederland is, het Nederlandse publiek volledig in verwarring achterlatend. Roemer en de SP zullen zich waarschijnlijk groot houden en geen aandacht schenken aan het geschreeuw in de woestijn van hun kleine broertje.
Dansen en zoenen
Het CDA weet het ook niet meer. Waarschijnlijk zal de partij aanvankelijk niet veel verder komen in de media dan een bijna in zichzelf murmelend: “We moeten vechten voor elke stem”, en “wij staan voor een korte, zeer steile weg omhoog.”
De beste man om dit voor het CDA te verwoorden zal Sybrand van Haersma Buma zijn. Vanwege de slechte vooruitzichten van deze partij zal het de nummer één moeten zijn die het spitsje voorzichtig afbijt.
De stilte bij de andere partijen doet een beetje lui en politiek autistisch aan. Dit niet eens de moeite nemen om hun best te doen om ons kiezers te verleiden en te versieren straalt ook een zekere mate van arrogantie uit. Als kiezer eisen wij om verleid te worden. Eens in de paar jaar ligt de illusie voor ons dat wij nog iets te zeggen hebben in Nederland. Dat wij ons na de verkiezingen genaaid zullen voelen ligt statistisch al vast. Het minimale wat wij als kiezers vragen, is als wij dan toch genaaid worden, wij ook eerst willen dansen en zoenen en die mooie woordjes willen horen, veel mooie woordjes. Ook de gebruikelijke mooie beloften willen wij horen. Misschien onthouden wij uw beloften dit keer en rekenen wij u er op af dit keer.
