Whores Glory documentaire vertelt een interessant en emotioneel verhaal van drie generaties prostituees in verschillende landen. In deze drieluik weet de Oostenrijker Michael Glawogger een interessante en meeslepende documentaire neer te zetten. Voor de film portretteert Glawogger prostituees in Thailand, Bangladesh en Mexico, allen met een eigen perspectief op hun broodwinning. Ook klanten komen aan het woord, waardoor de film niet alleen nog interessanter wordt gemaakt, maar waarbij ook alle taboes verleden tijd zijn.
Nummertje
De documentaire begint met een eigenaardig shot van een raam in een club in Thailand: Thaise hoertjes dansen hitsig tegen Thaise jongens aan en schijnen met lasers op winkelend publiek. Vanuit hier worden we meegenomen naar een grotere ruimte waar de Thaise dames worden genummerd: de ene kleur staat voor ‘beter in bed’ dan de andere kleur. Klanten kunnen vanachter het glas, waar de vrouwen in keurige kleding op een rijtje met een button met een nummer achter zitten, onderhandelen met de eigenaar en een keuze maken. Vooraf betalen is een must.
Seks in barakken
En juist wanneer je denkt dat het niet erger kan dan deze vleeskeuring wordt het beeld overgeschakeld naar een armoedig bordeel in Bangladesh waar vrouwen letterlijk langslopende mannen naar binnen moeten sleuren om wat geld te kunnen verdienen. Meisjes van nog geen 16 staan naast deuren van karige peeskamertjes in een drukke steeg mannen te versieren en zo ver te krijgen dat ze hun kamer in komen. Glawogger maakt het nog dramatischer: een jong meisje wordt geslagen door een van de pooiervrouwen, omdat ze haar werk niet naar behoren doet. Ze zit jankend in de eindeloze gang met verschillende deuren en toegangen tot genot. Een plaatselijke kapper wordt geïnterviewd en vertelt zonder enige schaamte dat hij dagelijks maar liefst twee keer, meestal in de pauzes, een bezoekje brengt aan de hoeren. Zonder hem en andere klanten zouden, volgens hem, vrouwen op straat in Bangladesh niet veilig zijn en ter plekke verkracht worden. Voor nog geen paar euro kan hij zijn behoefte kwijt bij een van de jonge meisjes in het bordeel. Vrouwen hebben geen andere keuze dan prostituee zijn, het verdient niet veel, maar ze kunnen geen kant op. Glawogger weet het geheel in Bangladesh aangrijpend neer te zetten: de barakken zijn vies en klein, de meisjes zijn jong, de klanten betalen vaak nog minder dan gevraagd en de minderjarige hoertjes hebben geen toekomst.
Trashy in Mexico
Vanuit de donkere steegjes van Bangladesh komen we terecht in een grote straat in Mexico met verschillende kleine huisjes die als peeskamers dienen, waar diverse prostituees in korte broekjes en hoge laarzen staan. De meeste Mexicanen komen hier voor een ding “dat juist alleen door de Mexicaanse hoertjes wordt gedaan”: anale seks. “Dit mogen we niet bij onze vriendinnen doen, dus daarom komen we naar deze geile dames”, aldus een van de klanten. Glawogger laat niets voor de verbeelding over: we krijgen een drugsverslaafd hoertje te zien die bezig is met een van haar klanten. Even later volgen verschillende shots van haar onder invloed. Een trieste bedoening.
De Oostenrijker heeft al met al met Whores Glory een prima documentaire vast weten te leggen met beelden en verhalen waar wij onbekend mee zijn. Het geheel wordt nog zwaarder door de melancholische muziek van Antony and the Johnsons, CocoRosie en PJ Harvey, dat zeker een treffende toevoeging heeft aan de gehele film. Toch lijkt de documentaire voornamelijk vanuit een standpunt gefilmd: de klanten zijn stuk voor stuk viezeriken en de prostituees zouden liever wat anders voor de kost willen doen dan de hoer uithangen. Hiermee weet Glawogger het cliché rondom het hoerencircuit te benadrukken, maar frist hij tevens weer onze hersenen op dat wij het nog niet eens heel slecht hebben in de Westerse wereld.
