In het kader van niet oud willen worden en me verdiepen in de subculturen waarvan ik mij blijkbaar zo hermetisch afsluit – Rihanna heeft weer een hitje waar ik niets van wist – leek het me goed eens te kijken waar de jeugd van tegenwoordig zich mee bezig houdt. Het was op een verjaardag dat twee jongemannen volledig los stonden te gaan op een nieuw hiphophitje. Het olijke deuntje en de synthesizers trokken mij als de gewone consument, (ik ben immers geen recensent en mag mij nog scharen onder de consument). De guitige jongens met grote geweren en nog grotere kapsels zongen over the building.
Hindabuilding
De Hydroboyz. De Z deed me denken aan vroegere boybandz waar ik toen ik half zo groot was als nu naar luisterde. De jongenz hebben een hitje: In the building (3x), on the Block (1x). Althans, zo deed het aanstekelijke gangsterrefreintje mij vermoeden. De titel sprong mij in het oog. ‘Hindabuilding’. Even dacht ik het verkeerd gelezen te hebben, maar het liedje heette daadwerkelijk Hindabuilding.
Dyslexisme is het nieuwe feminisme
Ik dacht maar aan één simpel ding. Deze jongens kunnen niet spellen. Ghettoknulletjes, opgegroeid in de tijd dat basisonderwijs nog niet verplicht was en in de leer gaan bij de plaatselijke hoefsmid of bard normaal was. Wel, het liedje dateert van 24 januari 2012. Basisonderwijs moeten de jongens gehad hebben. De luttele spijbeluurtjes moeten ruim zijn gecompenseerd met strafregels. De emancipatie van dyslexie dan? Sympathie kweken onder de goedgeletterden? Een platenmaatschappij vol dyslecten die de wereld komen veroveren met fonetische songtitels? Een idealistisch idee. Dyslexisme is het nieuwe feminisme, het nieuwe groen. De Hindabuildingjongenz zijn de leiders van een generatie vol dyslecten. Met bekende dyslecten als John Irving en Frank Roosevelt als voorbeeld. Nieuw Marxisme. Op zoek naar een utopische wereld vol fonetische woorden. Ja. Dat denk ik.
Dit artikel verscheen eerder op: www.ingelisedevries.nl
