Eric Stam vroeg zich gisteren af wie toch die euroscepticus is waartegen ik mij zo zou verzetten in het stuk dat ik afgelopen vrijdag schreef over de Europese Unie. Met veel suggestieve retoriek komt Stam vervolgens tot de conclusie dat ik me aan de ene kant verzet tegen de eurosceptici als groep, en tegelijkertijd wel een flink deel van hun standpunten ‘overneem’. Ergo: mijn positie is niet consistent, en mijn verhaal is dus niet geloofwaardig. Eigenlijk, zo is de suggestie, ben ik stiekem een euroscepticus. Het is een interessante poging tot deconstructie, maar Stam slaat de plank uiteindelijk toch behoorlijk mis.
Ad personam
Ten eerste merk ik op dat Stam het volledig op de vorm gooit, en niet op de inhoud. Het is natuurlijk best indrukwekkend als iemand de moeite neemt om te proberen in meer dan zevenhonderd woorden je geloofwaardigheid te kraken, maar in het debat zijn het uiteindelijk de inhoudelijke argumenten die tellen: personen zijn inwisselbaar en dus irrelevant; argumenten blijven circuleren. Ik constateer (lees het maar na) dat Stam nergens inhoudelijk reageert op wat ik voorstel over de Unie. Blijkbaar is hij het dus niet met mij oneens of kan hij geen steekhoudende argumenten vinden tegen mijn betoog. Dit maakt zijn stuk technisch gezien één groot argumentum ad personam. Waarvan akte.
Stropop
Ten tweede verdraait Stam de strekking van mijn betoog. Stam beweert dat ik betoog dat – ik citeer – ‘de weldenkende mens vooral niet toe mag geven aan de lokroep der eurosceptici (ook wel eurofoben genoemd)’. Dat is grote onzin. Zoals nota bene de titel van het stuk stelt betoog ik dat voorstanders van Europa in het debat nadrukkelijker moeten aangeven wat Europa wel en niet moet zijn, en hoe het – democratisch gezien – vorm moet krijgen. Geen wonder dat ik dus de eurosceptici en de eurofoben niet precies definieer: die spelen in het hele stuk geen enkele rol van betekenis – behalve dat ze door het zwijgen van voorstanders vrij spel hebben in het debat. Ik zeg bovendien ook nergens dat het verkeerd is kritisch te zijn op de EU of dat eurosceptici per definitie in alles wat ze zeggen ongelijk hebben. Sterker, in ieder stuk dat ik over Europa schreef, heb ik benadrukt dat er veel mis is in Brussel. Blijkbaar is dat Stam even ontgaan. Stam zet dus een flinke stropop op, en steekt die vervolgens met veel bombarie in de fik.
Gezochte inconsistentie
Ten derde wordt mij niet geheel duidelijk waarom het nu allemaal zo inconsistent is wat ik zeg. Je kan prima kritiek leveren op het verkrampte (en inaccurate) complotgebazel van Thierry Baudet en tegelijkertijd vinden dat niet alles rozengeur en maneschijn is in Brussel, en dat sommige uitspraken van Brusselse ambtenaren niet al te veel respect tonen voor de democratische rol van burgers. Je kan prima vinden dat het procedureel beter zou zijn dat de mogelijkheid bestaat voor lidstaten om stapjes terug te doen indien zij dat wensen en tegelijkertijd van mening zijn dat het beter zou zijn dat ze dat niet doen. Ik ben het op dit punt, op grond van mijn opvattingen over wat democratie is, dus inderdaad deels met Farage eens (OEH!), al vind ik het geroep om referenda populistisch: je moet de geëigende en gebruikelijke democratische wegen bewandelen en niet zomaar ad hoc iets doen wat je normaal ook niet doet, en in Nederland betekent dat dat de kamer zou moeten beslissen. Er zijn meer smaken dan Eurofiel of Euroscepticus, en er is ook nog een wijd scala aan mengvormen. Stam zoekt een inconsistentie die er niet is.
Zo zou ik nog even door kunnen gaan, maar ik laat het hierbij. Ik laat het hierbij omdat het geen zin heeft al te lang te soebatten over of de mening van de stukjestikker al dan niet consequent is, en of de stukjestikker als persoon geloofwaardig is. Dat is irrelevant. De stukjestikker is geen politicus. Het zijn de argumenten en ideeën die tellen. Laat Eric Stam zich daarop concentreren, als hij toch iets wil schrijven. Kortom: wat, Eric Stam, deugt er niet aan de argumenten en ideeën die ik lever?
