Carice, die bloedmooie Carice. Op het puntje van mijn stoel zat ik voor de TV. Ergens in de wereld had zich weer een ramp voltrokken waar tout bekend Nederland zich even voor moest laten horen. Want als bekende Nederlander moet je dat gewoon doen, je geeft om de wereld, het kan jou iets schelen, ook al kan het je niets schelen. Het is een soort hogere versie van de goededoelenverkopers op straat: je kunt geen nee zeggen. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat ‘sorry, die arme kindjes die honger hebben boeien me dus écht geen flikker’, eventueel als verdedigingsmechanisme, je niet in dank wordt afgenomen. Meestal wordt er een charme-offensief ingezet waarna je alsnog met je pen in je handen een formulier in staat te vullen om vervolgens drie dagen lang paniekerig aan de telefoon te hangen dat je dus helemaal geen geld wilt geven aan beginnende trompettisten die geen geld hebben voor koperpoets.
De valse noten
Carice dus. Ook zij stond er. Met Kane, of Dinand Woesthof, die kerel met die aardappel in zijn keel in ieder geval. Intiem stonden ze daar, met z’n twee. Dinand met zijn gitaar, Carice met haar bloedmooie grote, verdrietige ogen. Ze zongen No Surrender. Kinderen die zich in het rampgebied begeven, geef niet op, geef je niet over. Maar ieder kind zou zich overgeven. Het klonk nergens naar. De bedoeling was goed, de mooiste vrouw van Nederland en tevens een geweldige actrice stond iets te doen waar men ooit een uitdrukking voor heeft bedacht: schoenmaker, blijf bij je leest. Nederland prees de valse noten. Ik niet. Ik heb alleen haar prachtige uiterlijk geprezen, haar rustieke overkomen, haar liefde voor singer/songwriters, haar acteertalent. Maar zingen. Nee.
Een draak van een plaat
David Bowie trapte er ooit in. De Carice van Houten van Amerika, Scarlett Johansson wilde een plaat uitbrengen. Met allemaal nummers van Tom Waits. De bloedmooie vrouw, geweldige actrice, iedere man is verliefd op haar, iedere vrouw wil haar zijn. Levende legende David Bowie als producer, soms zelfs te horen op de achtergrond. De plaat die niet meer dan een draak bleek te zijn. In Nederland herhaalt de geschiedenis zich. Carice brengt haar debuutplaat uit. David Bowie produceert hem niet. Hij zou hier geen twee keer intrappen. Ik ook niet. Laat deze plaat alsjeblieft aan me voorbij gaan. Dan ga ik gewoon nog een keer naar de bioscoop om de ware talenten van Carice te aanschouwen.
CC-Foto: Thom Hoffman.
