De regen heeft plaats gemaakt voor de zon. Tijd voor het strand. Estoril it is. Bikini’s aan en gaan.
Op het strand komen we Matt en Stuart tegen, twee London blokes die we in een cafe in Bairro Alto hebben ontmoet. Uiteraard hebben ook zij bijnamen gekregen: Mad Brad the Rat en Stuart Little. Een (hetero! kennelijk kan het) danser en een drummer.
De danser, Mad Brad the Rat, moet van ons bewijzen dat hij daadwerkelijk een goede danser is. En hoe kan je dat beter testen dan iemand de dansmove der dansmoves uit te laten voeren: de Dirty Dancing lift.
Mad Brad ziet het wel zitten. Welke man heeft immers niet graag een stel borsten boven zijn gezicht hangen. “Bring it on.”
Voor we het weten staan Lala, Vuvu, Nana en ik in de zee te luisteren naar de aanwijzingen die Mad Brad ons geeft. Het komt neer op balans en het hol trekken van je rug. Planking 2.0. De werkelijkheid is iets minder simpel. “One, two, three…”
Ik spring op. Heel even voel ik me Jennifer Grey, vederlicht en als een echte ballerina. Het is van korte duur. De realiteit is dat ik meer weg heb van Borat, wedgie incluis.
Als een blok beton stort ik naar beneden. Hier is niets ballerina-achtigs, noch vederlichts meer aan. Huilend van het lachen proest ik het water uit. Er zit nog net geen zeewier tussen mijn tanden.
Toch zweept deze mislukte poging de anderen op om hetzelfde te doen. Wat Mad Brad kan, kunnen wij ook is het motto en dus speelt Vuvu Patrick Swayze en is Lala de new and improved Jennifer Grey. Als steuntje in de rug houdt Mad Brad Lala’s benen omhoog en vormen Nana en ik haar armsteunen. Het lukt! Wij, Lala, Vuvu, Nana en ik, retards van het eerste uur, kunnen -een gehandicapten versie van- de Dirty Dancing move. Oh yeah.
