Het is gelukt! We hebben meer dan 4 uurtjes geslapen. Braaf in de pyjamaatjes en met natte haartjes op de bank een boekje lezen. De volgende dag zijn we slomer en moeër dan ooit. We hebben ons overgegeven aan de rust en het werkt niet. Koffie dan maar.
We gaan zitten bij de espressobar op het pleintje (espresso’s voor €0,60!!). Onze gesprekken zijn een verlengde van onze staat van zijn. De zoektocht naar een goede kapper, het wel of niet aankaarten van een mislukte outfit van een vriendin etcetera. Saai. Totdat er een flinke klodder duivenpoep op Roro’s been landt. “Oh Roro, dat is je dagelijkse portie stront, dan moet je wel je mond open houden he”, zegt Nana. And we’re back.
Op het station komen we er achter dat er in Portugal geen honden, kinderwagens en Crocs-dragers op de roltrap mogen staan. Wij zijn er eigenlijk wel voor om dat bord gewoon overal in Nederland op te hangen, ongeacht of het een roltrap betreft of niet. Een landelijk Crocs verbod, het zou iedereen goed doen.
We zijn dit keer op weg naar een ander strand, Costa da Caparica. Het is een behoorlijke tocht met de trein, boot, bus en te voet maar dan heb je ook wat. Dat wil, als je bij de goede halte uitstapt. Iets wat we twee jaar geleden wel deden maar deze keer niet. Dus kwamen we deze keer aan bij Zandvoort 2.0 in plaats van een mooi, rustig ontoeristisch strand.
We kunnen er niet te lang mee zitten, want het betekent wel dat ze overal spelletjes en speelgoedautomaten hebben. Vuvu koopt een setje batjes en Ananana een verrassingsbal (ze ging voor de verrekijker maar kreeg de trein). Uiteraard weten we ook van dit onschuldige speelgoed in no time iets obsceens te maken. Roro stopt de twee helften van Ananana’s verrassingsbal in haar shirt, Vuvu doet hetzelfde met de balletjes die bij de batjes zitten. Plastisch chirurgie is zo 2011.
De wind op het strand staat op zo’n manier dat je je eerst door een zeewierwoud moet werken wil je kunnen zwemmen. Ook hier wordt natuurlijk dankbaar gebruik van gemaakt. Immers, alles om ons heen is bedoelt om vieze, platte grappen mee te maken. Dus stopt Roro wat van de natte slierten in haar broekje en loopt vol zelfvertrouwen over het overvolle strand om vervolgens op haar handdoek neer te strijken alsof er niets aan de hand is.
Of we nou te kampen hebben met een gebrek aan slaap of een overschot, het doet er niet toe. Lamlendig, melig en plat zijn we toch wel.
