Dat het zo ver moest komen. Dat we als fatsoenlijke liberaal straks op een vrouw met een volvet Volendams accent met een muzikale wansmaak moeten stemmen om ons totaal verwarde politieke geweten af te kopen.
CDA no. 2 Mona Keijzer wil je graag als buurvrouw of als oppasmoeder, maar je zal haar niet snel uitnodigen om een feestje om de boel op te vrolijken. Daarvoor is ze veel te serieus en te bezorgd dat de muziek te hard staat, of er een fles wijn omvalt.
Op Lowlands schuttert ze iets over Jan Smit, Nick en Simon en Case Mayfield in een poging haar popkennis te etaleren en kijken die progressieve muzieksnobs haar verbijsterd aan.
En nu ben ik toch voor de voormalige CDA-wethouder uit Purmerend gevallen. Eigenlijk voor één opmerking uit een interview op de website van De Volkskrant.
Het gaat om de zinsnede waarin Keijzer het recht van ambtenaren verdedigt om geen homo’s te hoeven inzegenen. ‘In elke Nederlandse gemeente kunnen homoseksuelen met elkaar trouwen. En terecht. Dat grondrecht is dus geregeld. Het gaat er alleen om dat er een paar gewetensbezwaarde ambtenaren zijn die zeggen: dat kan ik niet. Als je echt liberaal en tolerant bent, dan snap je dat. Soms denk ik: het CDA is de enige echte liberale partij van Nederland.’
Ja, dat is het knock-out argument waar ik al tijden op zit te wachten. Nederland is een land geworden van mensen die een schuttersput hebben gebouwd rondom hun eigen verworven rechten en morele gelijk. Op alle terreinen. Op materieel en immaterieel gebied.
We want more and we want it now. Dat is ongeveer de houding van het electoraat tegenover onze politici. En Keijzer gooit nu heel voorzichtig een handgranaat in deze loopgraven vol politieke decadentie.Haar boodschap luidt: ‘We moeten allemaal een stapje terugdoen en we moeten hervormen’.
Tja, niet leuk om te horen, maar wel noodzakelijk natuurlijk. De oproep doet denken aan die frikkige lerares die ons ‘s winters opdroeg om levertraan te eten. Je hebt geen zin in die troep, maar weet dat het beter voor je is als je die lepel met bittere vitaminen doorslikt.
Met haar opmerkingen over de weigerambtenaren toonde ze aan dat het politiek discourse in de lage landen in wezen wordt geterroriseerd door minderheidsgroepen met een gekwetst of te groot ego. Reactionaire christenen met een versteend wereldbeeld stonden tegenover rabiate homo’s die doorsloegen in hun eisen. Get a life!
Als de homo’s nou echt nergens meer konden trouwen, dan hadden ze een punt gehad, en hadden ze met de grondwet in de hand hun gelijk moeten krijgen, maar dat was nergens het geval. Dus, eindigde de strijd in een obscene willens-nietes discussie over grondrechten, aangemoedigd door nieuwshongerige verslaggevers. Politiek egocentrisme is de norm geworden.
Afgelopen week werden we er weer mee geconfronteerd in de Erwin Olaf-affaire. Olaf meent dat homo’s bedreigd worden door fanatieke religieuzen, wat uit cijfers nergens blijkt. De voormalige relfotograaf die tegenwoordig behaagzieke glamour-plaatjes maakt van Máxima is verblind door het eigen gelijk en gebruikt daarbij pathetische en vaak valse woorden.
Dat uitgerekend deze man, die nota bene is geselecteerd om de hoofdstedelijke hoffelijkheid te propageren, een verslaggever met speeksel besproeit omdat die hem wat pesterige vragen stelt, geeft aan hoe ver we zijn afgegleden. De spuug-affaire was gênant en lachwekkend tegelijk, ook omdat de journalistieke pestkoppen meteen kermend op de grond gingen liggen vanwege deze non-verbale schouderduw.
Nederland is een natie van elkaar bestrijdende verontwaardigde minderheden geworden. Mij tegen zij, en wij tegen hen. Wanneer staan er weer eens politici op die ons met de koppen tegen elkaar slaan en ons krachtig toespreken?
De vrolijke VVD-mondiaal Ben Verwaayen deed nog een poging bij Zomergasten om ons uit onze zelfgenoegzame slaap wakker te schudden, maar hij is commentator langs de lijn en staat niet op de lijst (een inspiratiebron voor Keijzer trouwens).
Misschien komt het te vroeg hoor. Misschien moet de crisis nog iets venijnerig dooretteren. Zolang er aan deze verkiezingen partijen meedoen die de pensioenleeftijd niet willen korten, de duur van de WW niet willen beperken, en wettelijk willen laten vastleggen dat drinkwater gratis ter beschikking moet worden gesteld in cafe’s zijn we nog even verwijderd van nieuwe nuchterheid die Mona Keijzer bepleit.
Het kan raar lopen. Het CDA was een eeuw lang een afschuwelijke middenpartij die de (economische) belangen van minderheden schaamteloos verdedigde en zich zelden keerde tegen de opportunistische eisen van haar achterban. De ranzige omroepen, de krankzinnige subsidies aan de boerenstand, de ondemocratische gekozen standsorganisaties konden blijven voortbestaan bij de gratie van de politieke machinaties van de christen-democratie.
Nu die steun is verbrokkeld heeft de partij de handen vrij voor een niet bedoezelde boodschap. En daarom is het CDA straks de enige partij die het radicale midden omarmt en overblijft als alternatief voor redelijk denkend Nederland.
Vroeger waren er nog liberale lieden in de PvdA, verlichte geest binnen de VVD, hier en daar wat D66-er, Femke Halsema, waarop je kon stemmen. Maar die onafhankelijke nuchtere geesten bestaan bijna niet meer.
De Pvda onder Samsom is een politiek hedgefonds dat rekent en gokt, D66 is een horde populistische anti-populisten met een doorgeslagen Europa-agenda en bij de VVD huichelen ze hun principes opzij, omdat ze bang zijn dat een deel van de PVV-ers niet op ze stemt, en ze dan niet meer de grootste zullen zijn.
Het wordt tijd voor het Christen Democratisch Appèl. De partij van Mona Keijzer en haar voorman Sybrand Buma. Zij deugen.
De CDA nummer 1 is een fatsoenlijke telg uit een Friesch burgemeestersgeslacht die aan de keukentafel hoorde hoe de dorpelingen kwamen klagen over de economische malheurs waarin ze terecht waren gekomen. Je moet naar het volk luisteren, maar ze niet altijd hun zin geven, leerde hij daar.
Het wordt tijd om juist eens géén premier te kiezen, maar een pragmatische bestuurder die het verschil ziet tussen verwend gejammer en oprecht leed. We hebben geen mannetje nodig dat meehuilt of meelacht (ja Rutte, jij ja), maar een moeder van vijf zoons die soms optreedt als een veldwachter en dan weer zorgzaam is als een verpleegster.
Buma blijft in de kamer, het wordt tijd om het Mona eens lief te vragen. Als ze Nick & Simon maar thuislaat.
