We zijn baldadig en uit op kattenkwaad. Het is onze laatste avond in Lissabon en dat moet goed worden afgesloten. Een logisch gevolg daarvan is om naar een all you can eat sushi restaurant te gaan. Voor slechts €4,- extra krijg je ook all you can drink. Dat hoef je ons geen twee keer te vertellen, zelfs niet in het Portugees.
De eerste ploeg loopt op het buffet af. Opscheppen maar. Nigiris, California roll, Temakis, alle mogelijke soorten sushi passeren de revue. Maar waar o waar is de sashimi? De Chinese ober die doet alsof hij een Portugese Japanner is heeft ons toch echt verzekerd dat er ook sashimi te krijgen is. We vragen het hem. “Yes yes sashimi boat almost leady” zegt hij. Sashimiboat? We zullen het wel verkeerd verstaan hebben.
“Daar is hij!” roept Nana, “Het is echt een sashimi boot!”. Nana en Lala springen op, pakken drie lege borden en sprinten naar het buffet. Als een stel hongerige grizzlyberen storten ze zich op de zalmsashimi. De vrouw achter ze zucht, kijkt geërgerd, zucht nog eens en kijkt nog geërgerder. “It’s for eight persons” zegt Lala verontschuldigend. De vrouw zucht alleen nog maar harder. Nana schept nog wat op. Dan is de vrouw aan de beurt. Te laat, de boot is leeg. “Tja, survival of the fittest”, mompelt Lala.
De borden sashimi staan nog niet op onze tafel of ze zijn alweer leeg. Proeven en genieten is so overrated. Vreten moet je. Schransen. Zorgen dat je zoveel mogelijk binnenkrijgt. Hoewel er nog voldoende sushi ligt is iedereen alweer bezig met de volgende ronde sashimi. Al “JA!” roept Vuvu terwijl ze net een halve california roll wegstouwt. Al kauwend loopt ze naar het buffet. Even later staat er weer een bord vol zalmsashimi voor ons neus. Nana neemt snel een hap, kijkt naar Vuvu, kijkt naar de zalm en slikt het moeizaam door. Vuvu grinnikt onophoudelijk. “Dit is geen zalm!” zegt Nana perplex, “Dit is gember”. Het grinniken van Vuvu veranderd in schaterlachen. “PRANKED!”
“Oke dan, the pranks are on!” zegt Nana en doet haar Scarface-blik, die overigens evenveel angst inboezemt als de blik van een wollig konijntje. Na afscheid te hebben genomen van al onze goede vrienden in Bairro Alto – Salsa Verde, Joe, Ratatata en Meneer Chappaliechappala – lopen we naar huis. Iedereen valt direct in slaap, behalve Nana en ik. Pranking time. We vullen het pak vruchtensap aan met tequila, heerlijk toch? Zo’n vruchtencocktail in de ochtend. Aangezien we al veel te hard om onze eigen grap moeten lachen bedenken we een andere, slechtere, grap die we nu uit kunnen voeren. Zodat de anderen denken dat de prank al is geweest. We zetten zonnebrillen op ieders neus. “Optiefen nou”, roept Tjetje boos en slaat in het rond. Missie geslaagd.
De volgende dag schenkt Vuvu zichzelf een groot glas sap in. We kunnen er niet naar kijken zonder in de lach te schieten. Ze neemt een slok. “GADVER! WAT IS DAT?!” Nana komt uit de andere kamer gelopen: “YOU’VE GOT PRANKED! MUWHAHA” Tja, wie de bal kaatst…
