De sportzomer waar we ons allemaal zo lang op hebben verheugd voorbij? Echt niet. Morgen starten in Londen de Paralympics, de Olympische Spelen voor mensen met een handicap. Aan de organisatie heeft het niet gelegen – onder meer Rihanna en Coldplay spelen tijdens de openingsshow- maar toch lijken slechts weinig sportliefhebbers zich te verheugen op dit grootse evenement. Logisch of niet?
Sportkenner
Met een gerust hart durf ik mijzelf te bestempelen als sportkenner. Tegen de fanaten met een absurd gedetailleerde harde schijf kan ik niet op, maar bovengemiddeld is mijn sportkennis zeker. En toch kom ik bij de Paralympische Spelen niet veel verder dan rolstoeltennister Esther Vergeer. Vlaggendrager Ronald Hertog? Nooit van gehoord. Hardloopster Marlou van Rhijn? Nooit van gehoord. Kennen we bijna geen Paralympische atleten omdat hun sportprestaties vrijwel nooit in de media verschijnen, of verschijnt het nooit in de media omdat wij er blijkbaar niet in geïnteresseerd zijn? Ik ga voor optie twee.
Hoewel ik de Paralympiërs zeker topsporters vind, blijf ik er toch niet voor thuis. Wellicht dat alleen de absoluut snelste of sterkste prestaties wereldwijd écht tot de verbeelding spreken. Het verklaart waarom we liever kijken naar mannen dan vrouwen. En dus ook liever naar een 100 meter in 9,6 dan in 13,0 seconden. Bij beide wedstrijden kijken we naar sporters die een maximale prestatie leveren, – misschien is de 13,0 nog knapper dan de 9,6- maar toch is het spektakel minder groot.
Sportmoe
De Paralympische Spelen worden standaard vooraf gegaan door Roland Garros, Wimbledon, de Tour de France, een Europees- of Wereldkampioenschap voetbal en de reguliere Olympische Spelen. Na drie maanden onafgebroken sportmiddagen en analyserende avondprogramma’s is de koek eind augustus wel op. Zijn we dan echt sportmoe? Het kan, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat als de volgorde andersom zou zijn, we het WK voetbal aan ons voorbij laten gaan.
Waar is ons chauvinisme ineens gebleven? We staan voor onze roeiers, paardrijders en BMX’ers te hossen in het Holland Heineken House en konden ons geluk niet op bij de gouden waterpolodames. Vier jaar geleden eindigde de Nederlandse Paralympische Equipe op 22 medailles, twee meer dan de bejubelde twintig van de reguliere sporters afgelopen editie in Londen. En toch zal de komende weken niet in het teken staan van sport, spanning en #DeMart.
Realiteit
De komende weken gaan we in sportjournaals en actualiteitenprogramma’s ongetwijfeld wat horen van deze Paralympische Spelen. Dagenlange live uitzendingen zitten er echter niet in. De commerciële waarde en publieke belangstelling zijn simpelweg té gering om deze vorm van topsport breed in beeld te brengen. Spijtig voor de atleten die net als hun valide collega’s alles in het werk hebben gesteld om te vlammen op het hoogste podium. Maar wel de realiteit.
CC Foto: Esther Vergeer
