Coco Chanel was een vrouw die niet alleen haar tijd vooruit was, maar ook haarzelf. Chanel gaf namelijk om het comfort van de vrouw – weg met het korset, maar het geheel bleef vrouwelijk. Ze startte een revolutie door vrouwen in broeken te hijsen, iets wat voor die tijd bijzonder ongewoon was. Wat Comme des Garçons nu is, is vergelijkbaar met het Chanel van de vroege twintigste eeuw: het was wel mode, maar was niet persé gericht op de schoonheid van een vrouw.
Ik vraag me af of Coco in de maatschappij van nu, waar feminisme en mode twee zaken zijn die vaak hand in hand gaan, een feministe zou zijn geweest. Zo ja, dan vraag ik me net zo zeer af hoe blij ze is dat Karl Lagerfeld tegenwoordig de baas van haar huis is.
Anti-revolutionair Karl Lagerfeld
Ik citeer een pareltje uit de mond van Lagerfeld: “alleen dikke mummies maken zich druk over dunne modellen, omdat ze met hun zak chips in hun hand zich niet druk willen maken over hun gewichtsprobleem.” Hoewel Chanel tegenwoordig relatief futuristische collecties voortbrengt en altijd al revolutionair was, vraag ik me af of het goed is om een illusionair thema zo ver te drijven, omdat dat juist een probleem kan veroorzaken. Er wordt gereikt naar dat illusionaire beeld wat Chanel – één van de grootste modehuizen, nota bene – vormt. Moeten we willen dat er naar maat 32-34 gereikt wordt? Worden we dan eigenlijk geen pro-ana maatschappij?
Ik denk niet dat Coco dat had gewild. Coco, die het altijd had over vrouwelijkheid, was vast van mening geweest dat er voor ultieme vrouwelijkheid een samenstelling van dun en minder dun gebruikt had moeten worden. Coco, die als eerste couturier gaf om het comfort van de vrouw, had dat comfort waarschijnlijk niet uitgedrukt in een borst-taille-heup onder 90-60-90.
“Vrouwen? Wat zijn dat?”
Coco Chanel was een vrouw voor de vrouwen. Hoewel Karl Lagerfeld weliswaar een man is, maakt hij het vrouwen onnodig moeilijk. Zou hij het imago van Chanel niet levend houden als hij, revolutionair als zijn huis is, het anders zou doen en voor de vrouwen zou kiezen? Ik vraag niet om plus-size op de catwalk, simpelweg omdat dit niet aansluit bij de exclusieve modewereld. Maar geen mens kan ontkennen dat eetstoornissen harde waarheid zijn achter de poort van Fashion Week; dat is iets wat zelfs insiders bevestigen.
Lagerfeld is een ontwerper met een speciale plek in zijn hart voor modellen die aan deze eetstoornissen lijden. Dat is iets wat ik persoonlijk niet goedkeur, maar wat ook vooral niet aansluit bij de missie van Chanel. Het is alsof de hoofdontwerper van het modehuis tegen alles indruist en zegt: “Vrouwen? Wat zijn dat? Waarom zou ik daar rekening mee moeten houden – daar maak ik deze kleding toch niet voor? Ze hoeven zich er toch niet comfortabel bij of goed in te voelen?”
CC-Foto: Chong Fat
