De envelop moest nu echt open. Naar het schijnt is je stempas ongeldig als hij zich nog in de envelop bevindt. Met trillende handen overhandigde ik de stempas aan de huisvrouw met een bril en een bruingrijs suikerspinnenkapsel achter de tafel in de gymzaal. Ze gaf met het opgevouwen stemformulier en wees me chagrijnig naar het hokje. Logisch. Ik zou ook chagrijnig zijn als ik de ganse dag achter die tafel zwevende kiezers naar het hokje moet wijzen. Hoewel, tijdens het stemmen tellen wordt het frauderen wel gemakkelijker.
Bedremmeld stapte ik het stemhokje in. Ik vouwde het stemformulier uit. Geinig. Zo’n stemformulier. Het doet een beetje denken aan een wegenkaart. Zo eentje die je met geen mogelijkheid meer opgevouwen krijgt. Zo eentje die net zo groot is als de breedte van de auto en het dus vrijwel onmogelijk maakt de weg te vinden. Ironisch. Daar hadden ze vast over nagedacht. Wegenkaart, de weg vinden, politiek.
Het kostte dan ook even tijd om het stemformulier uit te vouwen. Na de dreiging dat ik hem zou verscheuren, vond hij het welletjes geweest en gaf hij zich over. Ik staarde naar de eindeloze rij namen. Van links naar rechts. Ik probeerde me te bedenken of ze de partijen ook op volgorde van links naar rechts op het formulier hadden gezet. Of op alfabeth. Of, nog leuker, op partijlogokleur.
Als eerste moest ik maar eens gaan wegstrepen wat ik niet wilde stemmen. Roemer. Veel te bedreven met de kettingzaag. Maxime. Staat niet op de kaart. Buma. Klinkt als de belangenbehartigingsorganisatiemonopolie voor artiesten. Sap. Ik ben te gevoelig voor uitstraling. Dibi. Moet eerst maar eens uit de kast komen. Pechtold. Pretbek. Fortyun. Oh nee. Wilders. Wilders, waterstofperoxide, iets te Suske en Wiske. Rutte. Single. Ik wil geen man met een te drukke baan. Samsom. GroenLinkser in PvdA-kleren. Thieme. Ik haat dieren. Poot. Brengt mijn baan in gevaar. Vlemmix. Ik leef niet in de toekomst. Brinkman. Gevallen engel. Krol. Over 29 jaar zal ik het overwegen. Ik besloot de hulplijnen in te schakelen. ‘André? Ja! Ik sta in het stemhokje en… Wat moet ik doen? Ik raak in paniek.’ Het bleef stil aan de andere kant. ‘GroenLinks.’ Het is ook dom een overtuigde GroenLinkser om advies te vragen. ‘Laat maar.’ Hulplijn verspild.
Ik stond met het rode potlood in mijn hand te staren naar de overweldigende lijst. ‘Mevrouw!’ hoorde ik achter me. Ik schrok. ‘Bent u nou eens klaar?’ Ik keek naar mijn stembiljet. Ik trok wit weg. Eén rondje was slechts geraakt. Ik had gestemd. De angst heeft voor me gekozen. Snel vouwde ik het stembiljet op en gooide het in de kliko. Naar huis. Naar bed. Om er nooit meer uit te komen. Tot politiek het weer waard is politiek genoemd te worden.
Ingelise de Vries (keuzestressgeneratie) hoopt dat ze in de waan van de dag per ongeluk vergeet te stemmen.
Foto: ANP
