“Dit is een honderd procent voetbalstadion”, zei Frank Snoeks na tien minuten Dortmund-Ajax op Nederland 3. De echte liefhebber had de opmerking gemist. Die had het suïcidale commentaar op de publieke omroep allang verruild voor Sport1. Want daar was collega Sierd de Vos weer ouderwets in vorm.
Toch was het een sterke quote van Snoeks. Hij voorspelde daarmee na tien minuten eigenlijk al dat Dortmund in de negentigste minuut zou scoren. Want met zulk publiek als dat van Dortmund kun je niet verliezen.
Ondertussen was Sierd op Sport1 weer onbeperkt aan het grappen. “En daar gaat Lukaz Piszczek alweer liggen als een Duits oud wijf”, zei hij voordat hij de vijfde official Stevie Wonder noemde. Kenneth Vermeer droeg volgens De Vos ‘een wegwerkerspak’ en ‘Sana moet meer Brinta eten’. En geïrriteerd werd hij onderbroken door de rust toen hij net de familiestamboom van Derk Boerrrigter aan het doornemen was.
München
Maar genoeg over Sierd. Want op de NOS kwam Snoeks, tussen zijn snobistische gewouwel door, wel met relevante informatie. In het Westfalen-stadion werd omgeroepen dat de lichten van een auto op de parkeerplaats nog brandden. Snoeks vertelde dat het nummerbord begon met de letter M. In Duitsland betekent dit dat de auto uit München komt. Die persoon had dus zes uur en zeshonderd kilometer in de auto gezeten om bij ‘zijn’ of ‘haar’ Dortmund te zijn.
En hij of zij was niet de enige. Het Dortmund-publiek symboliseert pure voetbalbeleving. Het Signal Iduna Park, of Westfalenstadion zoals het publiek traditievol blijft zeggen, telt elke wedstrijd tachtigduizend toeschouwers verspreid uit het hele land. Wanneer je een wedstrijd bezoekt zie je zelfs voldoende gele nummerborden uit Nederland. Er bestaat ook een Nederlandse fansite.
Duitse sfeer
Het publiek kenmerkt zich door respect, doorzettingsvermogen en massaliteit. Een beetje zoals Feyenoorders in De Kuip, maar dan twee keer zoveel en zonder hooligans. Die gele muur van duizenden supporters werkt belemmerend op tegenstanders, en stuwt de eigen ploeg op beslissende momenten vooruit. Zoals gisteren. Natuurlijk had Ajax grote kansen gemist en was de beloofde Duitse storm uitgebleven. Maar nog voor het eindsignaal hadden de spelers van Ajax zich gecommitteerd aan een gelijkspel, terwijl Dortmund naar een 1-0 overwinning werd gejoeld.
Vorig jaar bezocht ik ook tweemaal een wedstrijd van aartsrivaal Schalke’04. En ook al is Gelsenkirchen twintigduizend zitplaatsen kleiner, ook daar heerst een vergelijkbare indrukwekkende sfeer. Er komen bijzondere krachten vrij bij spelers. Dankzij ‘de blauwe muur’ van publiek werd Internazionale toen uit de Champions League gekegeld en had Manchester United het daarna ook moeilijk in de halve finale.
Laatste minuut
Die aangrijpende en probleemloze Duitse sfeer op de tribunes is vooral een gevolg van een respectvolle wisselwerking tussen club en publiek. Zo mogen Schalke-fans zich al ver voor de wedstrijd moed indrinken op één meter naast het trainingsveld. Er zit geen hek tussen, maar niemand die het waagt om het veld te betreden. En na afloop wordt dat respect dan weer terugbetaald door de spelers. De man of the match wordt dan uitgenodigd in het vak met fanatieke supporters waar om hem heen een indrukwekkende spreekkoreninteractie afspeelt.
En zo blijkt, voor zulk publiek willen voetballers een wedstrijd winnen. En tegenstanders kunnen er van verliezen. Het is niet voor niets dat Duitsers zo vaak in de laatste minuut scoren. Want dan beslist het Duitse publiek de wedstrijd verbaal.
Als je dan leest dat er in totaal elf supporters naar Dnjepropetrowsk meereizen om PSV te steunen in Europa League, dan is dat wel een beetje treurig.
