Ze liggen er maar verloren bij, de Obama-bumperstickers bij de familie Gentle in het kleine stadje Corvallis, Oregon. ‘O shit ja, moet ik nog opplakken. En schat, weet jij of dat bord voor in de tuin ooit nog aankomt?’ Vier jaar geleden was de boel rond deze tijd al flink volgeduwd met ‘Hope’ en ‘Change’ stickers. Dit keer is het steunen van de president verloren gegaan in de drukte van alle dag: Eten, werken, slapen en dan: ‘o shit ja, die stickers’!
Het is het eerste dat opvalt, vier jaar na de verkiezing van Obama: Het gebrek aan visuele steun voor de president. En dat zelfs bij dit gezin, waar het linkse nieuwskanaal MSNBC vrijwel de hele dag gekleurd nieuws het huis intoetert. Misschien zie je een klein stickertje met ‘Forward’ achter iemand z’n raam in een dorpje. Soms zie je een bumpersticker met ‘Obama 2012’. Maar is het overtuigend? Nee, het is nog niet eens een schim van de manie die vier jaar geleden heerste.
Obama-posters
Men noemde het ‘Obama-mania’. De beroemde ‘Hope’ poster van Shepard Fairey, auto’s volgeplakt met Change-stickers. Een sportwinkel die naast de basketballoutfits hun collectie Obama-shirts had liggen. Het is anno 2012 allemaal verdwenen. Of zoals Paul Ryan het zo treffend omschreef: ‘Die Obama-posters hangen te vervagen op de kamers van werkloze studenten.’
Het is niet alsof Mitt Romney er veel van profiteert. Ik heb inmiddels 1600 kilometer afgelegd en het aantal bordjes dat hem ondersteunt kan ik op één hand tellen. (Ook in meer conservatieve gebieden) Het enige dat je hier wel vaak tegenkomt zijn ANTI-Obama posters, vooral bij benzinestations. Ze betalen hier 80 eurocent per liter benzine, dus genoeg reden om de president te haten, niet? ‘Obama sucks’, naast de pomp gekrabbeld. ‘Is this the change you wanted?’, vraagt een poster bij de oprit.
Reagan
De vraag is nu: waarom worden deze verkiezingen minder op straat uitgevochten dan in 2008? Misschien dat Daniel Henninger een antwoord heeft. Hij is een conservatieve columnist voor de Wall Street Journal, en schreef deze week: ‘Als Obama wint, komt het omdat een verward electoraat hem als standaardkeuze neemt, niet omdat ze hem een mandaat geven’.
In andere woorden: Romney weet niet het volk te overtuigen van zijn sterke leiderschap en een degelijk beleid, en dus gaan de kiezers dan maar voor wat ze al kennen, ook al is het ongeïnspireerd.
Maar Henninger zegt ook iets anders. Iets dat in de lijn ligt met het gevoel dat hier als elektriciteit in de lucht hangt: Amerika staat op een kruispunt en moet een beslissing nemen. Slaan ze de kant op van een Amerikaanse versie van een Europese verzorgingsstaat? Gerepareerd door belastingverhogingen hier en bezuinigingen daar? Of komt er een nieuwe wind die het werk van president Reagan kan afmaken, en worden sociale programma’s afgebouwd en belastingen verder verlaagd?
Joe Sixpack
Commentator Henninger: ‘Barack Obama omschrijft deze verkiezing keer-op-keer als een definitieve keuze tussen zijn visie van de Amerikaanse toekomst en die van de oppositie. Hij heeft heeft gelijk. 2012 is een meer historische verkiezing dan 2008’.
Politiek gezien heeft Henninger gelijk, maar op straat zie je het niet. Het is allang niet meer hip om Obama-fan te zijn, en Romney-fan zijn is nooit hip geweest. De man op straat Joe Sixpack wil op feestjes gewoon niet meer hoeven mopperen over hoge benzineprijzen en een moeilijke economie. En hij weet toch al op wie ie gaat stemmen. Die stickers en posters mogen ze lekker houden.
Thijs Roes is Amerikadeskundige en Journalist, en reist voor De Jaap tijdens de verkiezingen door de Verenigde Staten. Hij duikt in de diepe kloof tussen links en rechts.
