Het moest er een keer van komen. Mijn prehistorische Macbook zou het binnen de kortste keren weer begeven, en dan zou ik weer dagen, of misschien zelfs weken zonder laptop zitten. Of, nog erger, op een Windows-computer moeten werken.
Die dag kwam er. Al was het dit keer niet mijn laptop die het begaf, althans, niet helemaal. Mijn laptop kampte al een half jaar met accuproblemen, zelfs na vervanging, maar te angstig dat mijn laptop weer weken weg was bleef ik ver uit de buurt van iedere Apple Store die bestaat. Dit keer was het mijn adapter. Het was een gewone vrijdagmiddag. Ik poogde een douche te nemen. Aangezien ook het warme water er de brui aan gaf, kwam het mijn humeur niet bepaald ten goede toen ook mijn adapter er mee stopte. Hij deed het niet zomaar niet, hij was heet, ontploft zo zou men haast kunnen stellen. Er is een periode in mijn leven geweest dat alles van Apple ongeveer ontplofte.
Mulisch
De dagen zonder adapter waren begonnen. Ik voedde mij met het laatste restje batterij. Mijn laptop leeg, ik leeg. Kapot. Gebroken. Ik voelde me net zo slapjes als mijn laptop. Wat moest ik zonder adapter, en dus zonder laptop? Ik moest ineens dingen gaan verzinnen om te doen waar geen laptop bij nodig is. Aangezien ik nog niet over een radio of televisie beschikte in mijn kleine kamertje, zou het nog een hele klus worden. Alles doe ik op mijn laptop. Mijn vertier, mijn leven. En mijn werk. Toentertijd schoolwerk, recreatief werk, echt werk. De bergen stapelden zich dus op tot ik een nieuwe adapter zou hebben. En tot die tijd? Tja, wat moest ik tot die tijd?
Het antwoord bleek echter niet ver te liggen. Sterker nog, het lag naast de plaats waar ik altijd met mijn laptop op schoot mijn woorden, zinnen en uiteindelijk verhalen produceer. De oplossing zat al die tijd naast me. ‘Hai! Mulisch’, stelde hij zich voor. Hij was mooi slank en keek me stralend aan. ‘Ik wacht al bijna drie jaar op je.’
Ingewikkeld
Een beetje verlegen keek ik hem aan. Ondanks dat ik Mulisch altijd een held heb gevonden, had ik nog nooit wat van de beste man gelezen. Ik herinner mij dat ik Tessa de Loo en Marga Minco altijd boven Mulisch verkoos, en niet eens omdat dat alfabetisch beter uitkwam. Meer omdat ik bang was een boek van Mulisch open te slaan. Daarbij las geen van mijn klasgenoten literatuur door vrouwen geschreven. De feminist in mij. Maar Mulisch. Iedereen joeg mij altijd de stuipen op het lijf. ‘Hij is zo moeilijk en ingewikkeld.’
Moeilijke en ingewikkelde mannen trekken me over het algemeen wel aan, maar voor Mulisch ben ik altijd bang geweest.
Toch pakte ik het boek. Deels om te bewijzen dat wij van de internetgeneratie nog best een boek kunnen lezen zonder per sé digitale prikkels nodig te hebben iedere paar minuten. En deels om over mijn Mulisch-angst heen te komen. Maar goed ook. Het klikte. Mulisch en ik, we zijn beste vrienden geworden, en er is zelfs een beetje chemie. Het was heftig, intens, kort en krachtig. Maar zo fijn. Op dit moment ga ik even vreemd met Bordewijk. Maar mijn Mulisch? Hij zal altijd een plekje in mijn hart hebben. En in mijn boekenkast. Er staan ons nog veel mooie uren te wachten. Wij samen. Mulisch en ik.
Ingelise de Vries (nét de dood van Mulisch bewust meegemaakt) heeft inmiddels ook de hemel ontdekt en leest sinds haar Mulisch-ontgroening uit principe geen Reve meer.
CC-Foto: Jan Zandbergen
