Natuurlijk moest het een Yellow Cab zijn waarin Robert de Niro rondrijdt in Being Flynn, een dikke knipoog naar zijn glansrol in Taxi Driver. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Jonathan Flynn een Travis Bickle op leeftijd representeert, overeenkomsten zijn er genoeg. Het verhaal van Being Flynn is niet opzienbarend, een jongen heeft geen relatie met zijn vader totdat deze onaangekondigd in zijn leven verschijnt en moeilijkheden veroorzaakt. Wat deze film anders maakt is het dat hij gebaseerd is op de memoires van Nick Flynn genaamd Another Bullshit Night in Suck City.
Grote Amerikaanse schrijver
Paul Dano speelt Nick Flynn en Robert de Niro neemt de rol van excentrieke en alcoholische vader Jonathan Flynn op zich. Nick groeit op zonder echt contact te hebben met zijn vader, al heeft hij een goede band met zijn moeder Jody (Julianne Moore) totdat haar overlijden hem alleen achterlaat. Uit de brieven die Jonathan een opgroeiende Nick stuurt blijkt dat zijn vader zichzelf als een van de grootste drie Amerikaanse schrijvers ziet, naast Mark Twain en J.D.Salinger. Hij moedigt zijn zoon aan ook te gaan schrijven, hij heeft immers zijn genen en heeft het waarschijnlijk dus in zich om ook een briljant schrijver te worden.
Nicks ambities om in zijn vaders voetsporen te treden hebben nooit ergens toe geleid. Een carrière heeft hij niet en op het vlak van relaties doet hij het al niet veel beter. Uit het niets belt Jonathan Nick op met de vraag hem te helpen te verhuizen uit het appartement waar hij uit is gezet. Net zo snel verdwijnen ze weer uit elkaars leven, maar hun werelden komen weer samen wanneer Jonathan verschijnt in het daklozencentrum waar Nick werkt.
Vader
De film focust zich volledig op vader en zoon en die worden door Paul Dano en Robert de Niro uitstekend neergezet. Being Flynn laat eindelijk weer eens sterk acteerwerk van de Niro zien en Paul Dano (There Will be Blood) geeft hem goed weerstand. Zijn karakter lijkt verscheurd tussen zijn vader willen helpen en indruk op hem willen maken, terwijl hij weet dat zijn vader de moeite van beiden niet waard is.
Being Flynn biedt naast het inzicht in Nicks verknipte leven ook humor. De ondersteunende rollen van oa Eddie Rouse, Thomas Middlemitch en Chris Chalk helpen de film niet ten onder te laten gaan aan de soms zeer serieuze toon. Regisseur en schrijver Paul Weitz gebruikt slim het gegeven van een daklozencentrum waardoor er geen tekort is aan vage gebeurtenissen en karakters en daardoor ook het komedie gehalte aangenaam wordt verhoogd.
Het mag duidelijk zijn dat Being Flynn geen vrolijke film is, maar de persoonlijke en weinig verhullende benadering geven hem een toegankelijk karakter en in combinatie met de indrukwekkende acteurs leidt dat tot een film die het zeker waard is gezien te worden.
