Wie ook maar een klein beetje bekend is met de Nederlandse culturele geschiedenis, kent De Jantjes. Een musical uit de jaren 20 die immens populair was bij het grote publiek. Ook de verfilming in 1934 was een grandioos succes. De Jantjes was dan misschien niet de eerste Nederlandse geluidsfilm, maar wel de eerste succesvolle Nederlandse geluidsfilm. En terecht ook. De film is een stukje Nederlands trots en nog steeds prachtig om te zien. Er zijn inmiddels vele versies van de musical verschenen door de jaren heen. Iedere keer weer een gewaagde beproeving.
Typisch Amsterdam
De Jantjes is een heerlijk Amsterdams stuk. Dit verhaal zou in geen enkele andere stad kunnen spelen. Want wat is er nou typischer Hollands dan Amsterdam? In de Jordaan, in het café van Tante Piet is het een komen en gaan. Blonde Greet, Toffe Jans, Mooie Leendert, zijn vrouw Doortje en de straatmuzikanten Na Druppel en De Mop komen dagelijks hun borreltje drinken en proberen ieder op eigen wijze iets van het leven te maken. Belangrijke gebeurtenissen delen zij met elkaar, zo ook het feestje na het afzwaaien van de Jantjes Dries, Manus en Toon. Het lukt de drie echter niet hun leven goed op de rit te krijgen. Door ruzies, verloren liefdes en misverstanden besluiten zij Amsterdam de rug toe te keren en te vertrekken naar Nederlands Indië. Maar na zes jaar keren zij toch terug naar hun geliefde Jordaan.
Dat zijn onze Jantjes
De heerlijke oer-Hollandse liedjes als ‘In de Jordaan’, ‘Wordt nooit verliefd’, ‘Omdat ik zoveel van je hou’, ‘Dat zijn onze Jantjes’ en ‘Als je huilt, ben je een stakker’ zijn lekker in hun oude stoffige jasje gelaten. Net als het verhaal trouwens. En gelukkig maar, want een aanpassing van de teksten of muziek zou tenietdoen aan de originele versie. Hoewel sommige grappen misschien oubollig zijn, kon het publiek deze nog steeds waarderen. Humor heeft schijnbaar geen houdbaarheidsdatum. Het publiek zat dan ook lekker mee te deinen en te zingen.
Willeke Alberti was de grote verrassing van de show. Zij speelde de altijd dronken Na Druppel, waarmee ze een deel van de cast werkelijk wist te overschaduwen. Ook Rosalie de Jong als Blonde Greet was een waar schouwspel om naar te kijken. Haar stem is prachtig, zo mooi dat het absoluut niet stoorde dat zij tijdens haar liederen soms haar Amsterdamse accent verloor. De mix van bekende en minder bekende gezichten was een goed geheel waarmee een leuke nieuwe versie van De Jantjes is geproduceerd. Wat mij betreft is De Graaf & Cornelissen Producties geslaagd in de zware beproeving een goede nieuwe versie te produceren.
De Jantjes anno 2012
Een absolute publiekstrekker wat mij betreft. Al zal het me echter wel benieuwen of de bezoekersaantallen van de jaren 20 behaald zullen worden. Ik ben bang dat Nederland inmiddels weinig meer voelt voor het verhaal van onze Jantjes. Doch, de cultuurkenner onder u weet waarschijnlijk dat het op z’n minst de moeite waard is te aanschouwen hoe De Jantjes eruitziet op de planken anno 2012.
Foto: Joris van Bennekom
