Twee werelden komen samen in Joy, de debuutroman van Patrick Bassant: die van de gelijknamige hoofdpersoon en van een naamloze interim-manager met een obsessieve fascinatie voor beeldhouwkunst. Het boek begint energiek met de geschiedenis van Joy, na het verongelukken van haar losbandige maar egoïstische ouders verhuist ze naar haar grootouders. Opa en oma hebben hun handen vol aan de opvoeding van de levenslustige puber. De senioren mogen zich graag verliezen in de bij hen thuis georganiseerde gangbang-avondjes totdat Joy quasi-onwetend de huiskamer binnenloopt en het seniorenfeestje verstoort.
Oppervlakkige zoektocht
Ze wordt op straat gezet en nadat ze bij een vriendin ook al niet welkom blijkt te zijn vertrekt ze naar Brussel, zonder doel, zonder geld. Deze verhaallijn wordt afgewisseld met de meer beschouwende en analyserende vertelling van de manager. Hij is niet in het bezit van een ware identiteit en blijft in bijna elke situatie een buitenstaander.
Afgezien van zijn oppervlakkige zoektocht naar de ideale vrouw verloopt het spaarzame contact met vreemden moeizaam, hij bezoekt wereldwijd buitensporig veel musea en op een fetisjparty annex gemaskerd sexfeest wordt hij geen moment opgewonden maar valt hem op dat “twee gaten in een bivakmuts voldoende zijn om iemands ziel te verraden.”
In tegenstelling tot Joy heeft hij wel een plan: hij wil een hedendaagse versie van de Franse beeldhouwer Rodin worden en het lijkt dan ook eerder lotsbestemming dan toeval dat hij zich daarom vestigt in een riante woning op de hoek van de Auguste Rodinlaan te Brussel. Op de Grote Markt kruist zijn weg met die van Joy, zij is de vrouw die hem inspireert tot het maken van een beeld dat het werk van Rodin onherstelbaar zal verbeteren of verminken. Nu moet hij Joy alleen nog zien over te halen tot uitvoering van zijn macabere plan.
Bijtende humor
Grootstedelijke atmosfeer, prettig cynisme en subtiele maar bijtende humor, het is niet elke schrijver gegund deze ingrediënten succesvol te combineren in een debuut. Helemaal gevrijwaard van kritiek blijft het boek echter niet, de hoofdstukken gevuld met kunstgeschiedenis zijn wat saai en halen het tempo uit het verhaal. Toch is het Patrick Bassant gelukt om met zijn eersteling Joy een roman te schrijven die -zeker in de Nederlandse literatuur-doet verlangen naar meer boeken met een dergelijke donkere ondertoon.
Joy is ook voorzien van een fraaie soundtrack en een spannende videoclip.
