In deze heftige documentaire laat maker Robert Oey zien hoe één van ’s werelds meest vervelende taken uitgeoefend wordt. Slecht nieuws brengen aan de familie van gesneuvelde soldaten. 90 minuten lang word je murw gebeukt door het intense leed dat het sneuvelen van militairen veroorzaakt. Toch ben je uiteindelijk blij dat je de film hebt gezien, Gesneuveld geeft hen die vielen een gezicht.
Je zet het nieuws aan en hoort weer de naam van een gesneuvelde militair. Je staat er kort bij stil maar gaat daarna meteen weer verder tot de orde van de dag. Je vergeet het. Al na een paar minuten in deze documentaire weet je het al, dit ga ik nooit meer vergeten.
De portretten van families; ouders, kinderen, echtgenoten. Allen zijn hartverscheurend. Beelden van soldaten in Afghanistan, zij die hun vrienden in de strijd verloren. Voormalig Commandant der Strijdkrachten Pieter van Uhm, die in Afghanistan zijn eigen zoon verloor, vertelt in de documentaire ook hoe hij dit beleefde.
Wat het meeste bijblijft is een moeder, ze zit aan de keukentafel nog steeds ontroostbaar door de dood van haar zoon. Ze zegt dat ze het niet erg zou vinden als ze morgen niet meer wakker zou worden.
Robert Oey is erin geslaagd deze documentaire geen expliciete politieke boodschap mee te geven maar een echte blik te bieden in het leed dat een gesneuvelde soldaat als gevolg heeft. De documentaire is wel loodzwaar en biedt geen enkele verlichting tegen de pijn die wordt weergegeven ook is er geen hoop op beterschap. Dit zal menig kijker toch mogelijk tegenstaan, juist in de meest donkere momenten is het hoop die de pijn verzacht.
Gesneuveld laat op indrukwekkende wijze zien welk leed er ontstaat wanneer er een soldaat sneuvelt. De film zoekt daarbij de grens op van wat een kijker kan verdragen. Het leed blijft maar doorgaan. Na het zien van deze film voel je je dan ook verschrikkelijk. Maar het is het allemaal waard. Jij zult immers nooit vergeten.
