Zojuist heb ik Daphne Deckers uitgelachen. Vrij hard ook. De schat. Ze kwam even met het nieuws dat een boek schrijven heel veel werk is. Ja. Goh. Even 200 kantjes a 700 woorden voltikken. Daar heb je toch wel even voor nodig. Dat dacht ik. Ik heb even het scherm open laten staan om te lachen om het artikel. Soms ben ik gewoon even vrij harteloos. Achter mijn scherm.
Iedereen schrijft wel eens een boek. Vlotte twintigers komen aan een uitgeverij door gewoon over coke en pornografische droomseks te schrijven, sommigen verkopen de filmrechten voor ze het boek überhaupt geschreven hebben en anderen worden er gewoon minister president mee over een paar jaartjes. En sommige schrijvers doen naar eigen zeggen maar wat.
Bloemschikken of aura’s
Zo gaan die dingen. Daphne is veel te naïef. Ze dacht dat je dat zo wel even doet, een boek schrijven. Nee, daar is wel meer voor nodig, zo’n romannetje. Tenslotte hebben Mulisch en Reve ook gewoon de oorlog meegemaakt en is hun oeuvre een soort therapie. En aangezien Daphne zelf een therapeut is, iets met eten, bloemschikken, of aura’s, ik weet het niet, kan dat niet de reden van haar roman zijn.
Daarnaast is Daphne (43) dolgelukkig met haar man Richard Krajicek, haar twee kinderen én haar lingerielijn. Ik moet zeggen dat ik daar toch wel een beetje stinkend jaloers op ben. Een lingerielijn. Het boek en de kinderen iets minder, ik zit nog in de fase dat ik denk dat ik enorm carrière ga maken en geen tijd zal hebben voor kinderen en een boek. Maar in ieder geval is Daphne gelukkig. Dat schijnt helemaal niet handig te zijn als je highbrow cultuur wilt produceren. Depressie of autisme. Dat moet je hebben. Er gaan verscheidene analyses rond in rugzakjesland dat Mozart, Jane Austen en Picasso allen asperger hadden. David Bowie maakte drie muzikaal briljante albums in Berlijn tijdens zijn soort van afkickperiode. En dan heb je tenslotte nog Kurt Cobain die het uiteindelijk maar helemaal opgaf en Jim Morrison die gewoon plots dood in de badkuip lag.
Dus las ik het artikel nogmaals en lachte ik. Hard. Leedvermakelijk.
Schrijversblokkade
God straft snel, zei mijn moeder altijd. Hierna heb ik precies drie uur en 37 minuten nagedacht over het onderwerp van deze column om hem in veertien minuten en 52 seconden te typen. Tergend. Een soort spontane schrijversblokkade. Schrijven is écht hard werken. Ik moet lijden. Iets gaan ambiëren wat ik nooit zal bereiken. Een boek schrijven ofzo. Schijnt dat het dan allemaal een stuk makkelijker gaat.
Ingelise de Vries (highbrow cultuurkind) is zo’n drie jaar geleden begonnen met het niet schrijven van haar debuutroman maar zal er vroeg of laat ook wel intrappen.
Foto: Sebastiaan ter Burg
