Meng de Chinese maffia, ex-lama Ruben van der Meer (ja, het duurt nog even voordat hij van die benaming af komt), een pokertoernooi en de hersenspinsels van filmmaker Max Porcelijn en je krijgt het vermakelijke Plan C als brouwsel. Een film, zonder enige subsidie!, dat eigenlijk bloedserieus moet zijn, maar af en toe flink op je lachspieren werkt.
Van der Meer speelt in Plan C een ietwat luie en snel afgeleide politierechercheur, genaamd Ronald, die sinds een tijdje gescheiden is van zijn ex-vrouw Linda. Samen met haar heeft hij een zoontje. Op het eerste gezicht lijkt het een doornormaal verhaal: een op drie stellen gaat immers uit elkaar en een je dagen wegslijten bij de politie op het kantoor lijkt me ook niet heel fantastisch. Toch is er iets wat zijn collega’s niet weten: Ronald is gokverslaafd. Oh ja, en hij heeft nog een schuld bij de Chinese maffia, die ook nog eens zijn ex-vrouw en zoontje gaan bedreigen. Dus na zijn werk, diep in de nacht, rijdt Ronald naar een afgelegen fabriekshal waar illegale pokertoernooien worden gehouden om het geld bij elkaar te krijgen voor de maffia. Dit lukt, natuurlijk, niet, en de film zou niet spannend worden als er niet een goed plan op tafel zou liggen over hoe Ronald wel aan geld kan komen. Samen met zijn oude vriend Gerrit en weer een louche kennis van Gerrit besluit hij het pokertoernooi te gaan overvallen, want laat daar nou het geldbedrag liggen wat hij nodig heeft om die Chinezen van hem af te schudden. En daarnaast is het natuurlijk een buitengewoon goed plan, een illegaal pokertoernooi overvallen…
Bij het zien van de twee hulpjes van Ronald weet je bij voorbaat al dat het plan anders gaat lopen dan in eerste instantie was gepland. Wat dus ook gebeurt. Een dode hier en daar en een vlucht verder heeft Ronald echter nog steeds geen geld, terwijl de maffia netjes op hem blijft wachten. Plan C is een tragikomisch verhaal wat je maar met vlagen serieus moet nemen. Complimenten voor Van der Meer die als Ronald een uiterst droog en toch serieus personage weet neer te zetten, iets totaal anders wat we van hem gewend zijn. Ook de cast keuze voor het duo dat de overval moet plegen is een goede keuze geweest: het levert een humoristisch tweetal op dat totaal niet met elkaar over weg kan, wat weer tot de grappigste scenes leidt. Op het moment van de overval is de film zowaar een beetje spannend, maar dit wordt al gauw weer weggenomen. Het script weet weinig verrassingen te brengen. Verwacht dus geen baanbrekende scenes, maar meer grappige oneliners van de personages. Toch is het een prima film, met een nogal maf verhaal voor een keer tussendoor. Wanneer je even zonder al te veel nadenken een film wil zien, maar nog niet helemaal je hersens hoeft uit te zetten.
