Wie maakt me wakker uit deze boze droom? Mijn held is definitief van zijn voetstuk gevallen. Heeft een dreun gekregen, is knock-out gegaan. En heeft mij daardoor verraden. Hij was de witte ridder in een wereld vol dieven, smokkelaars, valsspelers. Maar nu is ook het blazoen van de witte ridder besmeurd.
Woensdagmiddag kwam de grootste klap. Het Amerikaanse dopingagentschap USADA vertelde dat ploeggenoten van Lance Armstrong toegeven doping te hebben gebruik. Gevolgd door spijtbetuigingen op de websites van een paar van die ploeggenoten. Later die avond kwam het rapport van de dopingjagers online te staan en was de nekslag compleet. Lance heeft gebruikt.
Lance Armstrong, de beste Tour de France-renner ooit, in aantal zeges gemeten. Maar bovenal een icoon van de sport. Op jonge leeftijd wereldkampioen, uitgeschakeld worden door kanker en terugkomen als een ongenaakbare ronderenner. Een jongensboekverhaal pur sang. En daardoor enorm populair, ook bij mij.
Eigenlijk was ik fan van Jan Ullrich. Het is mooi om een ronderenner echt te zien worstelen. Op een berg een zwaar verzet blijven rijden en in het zadel blijven. Stoempen, werken. Hij was de Tourwinnaar voor de komende paar jaar, zou net als Indurain vlak daarvoor vijf keer gaan winnen.
Held
Maar toen was daar die Texaan. Klopte de Duitser op zijn eigen terrein, de tijdrit. En vernederde hem in de bergen door met een koffiemolenverzetje, staand op de pedalen weg te dansen. Een technisch veel mooiere wielrenner dan Ullrich en iemand die niet vijftien kilo te zwaar uit elke winter komt.
De Amerikaan werd de held. En ik weet dat het altijd al enige fantasie vergde, maar Lance leek de enige schone renner in de top. Concurrenten werden gepakt, maar Armstrong bleef buiten schot. Dat was een deel van zijn populariteit, hij wás de schone renner tussen de pakkers.
Was. Het USADA lijkt hem te pakken te hebben. En door niet terug te vechten lijkt Armstrong toe te geven. ‘Ja, ik was net zo smerig bezig als de rest.’ De Fransen die alpencols volkalkte met de woordcombinatie ‘Armstrong tricheur’ hebben gelijk gekregen.
Waarom?
Maar waarom Lance? Waarom? Niemand had er raar van opgekeken als je niet op niveau was teruggekomen na een allesvernietigende kanker. Je had echt de witte ridder kunnen zijn. Hoe durf je na bijna dood te zijn gegaan aan kanker, chemo in je lijf te hebben gehad, daarna vrijwillig smerige troep in je te laten spuiten?
Een jaar voor je terugkeer was de Tour de Dopage, de hele Festinaploeg werd uit de tour gehaald. In plaats van de gedachte ‘misschien moeten we het niet meer gebruiken’ kwam in jouw hoofd de gedachte ‘die amateurs weten niet hoe ze het moeten verbergen’. Dat iedereen het deed is geen reden. Als iedereen van de brug springt…
Lance, je bent van mijn voetstuk gevallen. Ik heb je lang verdedigd. Mezelf wijs gemaakt dat het wel kon, de Tour schoon winnen met zoveel overmacht. Je fans zijn verraden, het voelt alsof je vriendin is vreemdgegaan. Vanaf nu zullen wij met de Fransen meesissen als je voorbij fietst: “Tricheur, tricheur, tricheur…”
CC-foto: Aspen/Snowmass
