Ron stapte het café binnen, gelegen aan Rue Soeurs-de-Hasque. Geen übergezellig etablissement, maar het licht en de muziek zijn er gedimd en het bezoekersaantal is steevast laag. Een prima plek om het voetbal te vergeten. Voor even. De kastelein schenkt een La Chouffe in terwijl Ron uit het raam kijkt. De Duitse grens is dichtbij.
Fortuna Düsseldorf, VFL Bochum of 1. FC Köln. Mooie clubs. Clubs waar hij eigenlijk liever zou zitten, maar die wens zal hij hier niet uitspreken. De barman lacht vriendelijk en serveert het glas bier. Hij mag de trainer. Alle cafégasten mogen hem. Het bestuur, de supporters en de spelers van Standard mogen hem. Een aimabel mens, die Jans, zo luidt de publieke opinie. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij zijn baan nog heeft in de grauwe mijnwerkersstad.
Afgelopen weekend wist hij zijn verblijf aan de Maas nog iets te verlengen. In een tumultueus duel, tegen het Anderlecht van John van den Brom, werd de broodnodige overwinning binnengesleept. Vraag alsjeblieft niet hoe. Sclessin kookte weer eens over. Volle tribunes, vuurwerk, dikke rookpluimen. Een zoveelste onderzoek naar de zoveelste onlusten in het stadion is al aangekondigd. Voetbal is in deze streek zoveel meer dan vermaak. Ron bekeek het tafereel en probeerde het te duiden. Wat is dat toch? Voetbalpubliek in industriesteden. Af en toe betrapte hij zichzelf er op meegezogen te worden en de ratio te verliezen. Daar stond hij; hysterisch springend langs de zijlijn, als een socialistische vakbondsleider brullend op de barricade.
Maar in het café kon hij weer de bescheidenheid zelve zijn. Nuchter; maar misschien is dat een kromme typering aan de toog. Hier kon hij van gedachten wisselen over het oeuvre van Heinrich Böll. Misschien zelfs een kaartje leggen. Jans beseft dat zijn missie hier op voorhand gedoemd was te mislukken. Je kunt mazzelen en spelers als Fellaini, Witsel en Jovanovic in je selectie hebben. Dan pak je de landstitel. Maar de beste spelers verlaten Luik liever vandaag dan morgen.
Wat overblijft is een vreemdelingenlegioen van spelers uit de Franse tweede divisie, de lagere Belgische regionen, gelukszoekers uit Israel, Nigeria of Haïti en mogelijk talent in bruikleen uit Manchester. Alles bij elkaar opgeteld goed voor een negende plaats in de Jupiler Pro League, of Eredivisie. Veel meer zal er niet in het vat zitten en Jans weet dit. De club kende al zes coaches in zeven seizoenen en hij heeft niet de illusie deze trend te zullen doorbreken.
Hij rekent het biertje af, trekt zijn jas aan en verlaat het café. Wandelend door de straten voelt hij dat de winter in aantocht is. Maar in Luik is het altijd koud.
Op deze plek biedt Stevan Zmiric de voetbalwereld af en toe een beetje lucht. Zonder enige regelmaat en in maximaal 140 tekens is hij ook hier te volgen
