Wielrennen. Ik kijk eigenlijk pas echt naar die sport sinds een jaar of tien terug. Ik begon met de Tour de France, waar op dat moment ene Lance Armstrong de eindzeges aaneenreeg. Natuurlijk wist ik als naïeve beginner in de wielerwereld wel van dopingschandalen. Ook ik had de wielrenners in 1998 op de weg zien zitten.
Toch heb ik nooit met een dubbel gevoel naar wielrennen gekeken. Ja, soms vroeg ik me wel af of de prestaties van renners wel helemaal zuiver waren. Maar toen Floyd Landis in 2006 een miraculeuze comeback maakte nadat hij een dag eerder volledig was weggereden, vond ik dat alleen maar prachtig. Toen hij later nog al gesnoept bleek te hebben, dacht ik: ‘ja, logisch’.
Heldendaden
Sinds ik naar wielrennen kijk op de televisie is er geen jaar voorbij dat er geen wielrenner werd gepakt met verboden middelen. Vaak waren dat minder goden, die pakten zonder na te denken. Soms grote vissen, die blijkbaar wat beter wisten te verstoppen wat ze snoepten.
Maar maakt dat de sport minder? Voor mij niet. Met die snelheden een berg overfietsen, een heuveltje opsprinten of keihard over de kasseien ratelen. Het blijven heldendaden. Alleen wij, de kijkers, eisen misschien wel te veel van onze helden. Die daardoor ook steeds meer willen. En als alle concurrenten volgespoten blijken, dan moet je bijna wel meedoen.
Groot atleet
Nee, ik ben niet iemand die er mee akkoord wil gaan dat de wielrenners dan maar doping nemen. Ik weet ook zeker dat het tegenwoordig een vrij schone sport is. Laten we wel wezen: Je moet wel van heel goede huize komen om nu nog aan de controleurs te ontsnappen. Althans, dat is wat wij als buitenstaanders denken.
Ik wil er alleen niet te veel over nadenken. Lance Armstrong is een groot atleet, maar wilde altijd net iets meer. Als dat lichamelijk niet mogelijk was, dan maar met doping. Dat is zijn kracht en direct zijn gebrek. Voor mij is hij daardoor geen mindere wielrenner. Wel een minder mens. Hij heeft ons immers jarenlang voorgelogen. Iedereen had zijn twijfels, maar Lance ontkende gewoon glashard. Hij? Een dopingzondaar. Dat kon niet. Kijk maar naar alle negatieve tests.
Ondanks alles zit ik in januari weer voor de buis. De Tour Down Under kijken, zo goed en zo kwaad als mogelijk. En als dat niet lukt, ga ik de voorjaarsklassiekers zeker niet missen. Het blijft stiekem ook wel leuk: We kunnen bij iedere renner die harder rijdt dan we gewend zijn blijven gokken wat hij heeft gesnoept. Of niet.
