De Tweede Kamer wil definitief een einde maken aan het fenomeen van de weigerambtenaar die principieel een huwelijk tussen twee mannen of twee vrouwen weigert. Met name progressieve kiezers vinden het goed dat aan dit fenomeen een einde komt. Want homo-emancipatie is heel belangrijk.
De PVV presenteerde in juli haar nieuwe partijprogramma. De PVV maakt zich nog steeds zorgen over de islamisering van Nederland. Zo wil de PVV dat er geen moskeeën meer worden gebouwd, dat er een minarettenverbod komt en dat alle islamitische scholen worden gesloten. Minimaal een deel van de PVV-aanhang is het met deze punten eens. Vooral fanatieke PVV-aanhangers vinden dat de islamisering moet worden gestopt en dat dat door middel van wetgeving tot stand moet worden gebracht.
Op het eerste gezicht lijkt de weigerambtenaar niets te maken te hebben met de strijd tegen islamisering. Maar bij nadere beschouwing, blijken deze twee voorbeelden alles met elkaar te maken hebben: een culturele voorkeur voor wetgeving boven dialoog. Er bestaan verschillende mogelijkheden om met weigerambtenaren en islamisering om te gaan, maar tegenstanders zien maar een weg: die van wetgeving.
Geen dialoog
Tegenstanders van weigerambtenaren roepen hard dat deze ambtenaren discrimineren, terwijl iedereen weet dat daar geen sprake van is. Er is nog nooit een homohuwelijk niet doorgegaan vanwege een weigerambtenaar. Dit niet alleen omdat ambtenaren zelf bepalen hoe ze onderling hun werk verdelen, maar ook omdat er nauwelijks weigerambtenaren zijn. Op dit kleine groepje ambtenaren wordt wetgeving afgevuurd, maar dit brengt de daadwerkelijke acceptatie van homoseksualiteit niet dichterbij. Daarvoor is dialoog nuttiger.
Fanatieke PVV-stemmers zien veel in maatregelen om moskeeën, hoofddoeken en islamitische scholen uit het straatbeeld te verbannen. Zij denken dat wetgeving de islamisering kan stoppen. Maar het is realistischer te stellen dat geen enkel islam-wetsvoorstel van de PVV ooit een Kamermeerderheid zal halen en dat het bestrijden van symbolen van de islam geen einde zal maken aan de door de PVV gevreesde culturele invloed van de islam. Om die invloed te bestrijden zou men beter de dialoog met moslims kunnen zoeken dan islamitische symbolen met wetgeving te verwijderen.
Lekker vanuit je luie stoel
Progressieve stemmers en fanatieke PVV-stemmers hebben beide het geloof in de maatschappelijke dialoog, in de weg van de geleidelijkheid, in de persoonlijke inzet voor maatschappelijke doelen en in de wil van burgers om naar andersdenkenden te luisteren, opgegeven. In plaats daarvan roepen zij op tot wetgeving die de tegenpartij een kopje kleiner maakt. Dat is makkelijker dan moeizame gesprekken voeren over diepgaande meningsverschillen, opinieartikelen schrijven en debatavonden bezoeken. Voor wetgeving hoef je niet eens uit je stoel te komen: de Tweede Kamer lost het wel op.
In het publieke debat wordt kritiek op PVV-stemmers breed gedeeld: het zou evident zijn dat de voorstellen van de PVV geen echte oplossingen zijn. En natuurlijk moeten we anders met moslims omgaan dan de PVV voorstelt. Maar de hardvochtige manier van redeneren van fanatieke PVV-stemmers is vaak gelijk aan die van progressieve burgers, die slechts andere doelen nastreven.
Chris Aalberts is auteur van ‘Achter de PVV: waarom burgers op Geert Wilders stemmen’.
