Een tweet van David Millar, @millarmind: ‘Dear Rabobank, you were part of the problem. How dare you walk away from your young clean guys who are part of the solution. Sickening.’ Rabo stapt eind dit jaar, en dus feitelijk per direct, uit de wielersponsoring. Ze laten een huis achter waar een grote verbouwing plaatsvindt. Het had een mooi huis kunnen worden. Met een nieuwe fundering. Nu staat het plotseling te koop.
Wie biedt?
Het zal vanuit de hoogste directiekamers zijn bepaald: Rabobank neemt haar verlies. Een begrijpelijk beslissing van een bedrijf strevend naar een onberispelijk Jochem de Bruin imago. Er is teveel puin te ruimen, en er komt nog meer. Ik schreef het hier vorige week al: ‘De aardbeving die het openbaar gemaakte USADA rapport afgelopen week veroorzaakte was verwoestend. Maar zoals dat gaat bij een zware aardbeving zijn naschokken te verwachten. Krachtige naschokken die het verwoeste landschap verder zullen vernietigen.’
Om een ander natuurverschijnsel als metafoor aan te halen: er rookt opnieuw een vulkaan, in Italië ditmaal. Seismologen verwachten de uitbarsting binnen anderhalve maand. In Spanje is er serieus uitbarstingsgevaar als straks de vulkaan Fuentes vuur begint te spuwen. De dikke aswolken van al deze vulkanen vormen een verstikkende sluier over het wielrennen, en die aswolk heeft ook de hoogste verdiepingen aan de Croeselaan in Utrecht bereikt.
Een optelsom van slecht nieuws
Rabobank kreeg te veel slecht nieuws. Het ging om tien jaar geleden. Het ging om zes jaar geleden. En als straks blijkt dat voormalig kopman Denis Menchov is betrokken bij het onderzoek naar dopingarts Ferrari, dan gaat het opeens over gisteren. De actuele kwestie rond Raborenner Carlos Barredo valt er bij in het niet. Maar het telt op. En optellen, dat kunnen ze wel bij een bank.
Het team van Rabobank leek de goede weg ingeslagen. Langzaam, heel langzaam, maar zeker. Nieuwe trainers, een echt damesteam, en bovenal: jonge, onberispelijke renners. Veel te onberispelijk, luidde de kritiek. Jochems de Bruin met een zeem in hun broek. Wat nu met hen? De contractverplichtingen zorgen voor een jaar doorstart als ‘white label’ team. Maar dan?
Was ik marketingdirecteur van een Nederlands bedrijf dat een sponsorbudget van €15 miljoen kan ophoesten, ik zou direct instappen en het huis afbouwen. De lichting is talentvol. Het Nederlandse wielrennen stijgt al jaren langzaam maar zeker op de internationale lijsten, zonder echt aansprekende successen. Maar als straks de Grote Vloedgolf van ontslagen en schorsingen over het peloton is gestort moet je eens zien hoe snel de successen volgen.
Young clean guys
Ik ben grenzeloos optimistisch. Een typische eigenschap van een onvoorwaardelijk wielerliefhebber. Geef mij illusies van young clean guys en ik omarm ze. Toon mij een ranking met een licht stijgende curve en ik voorzie gouden tijden. Ik noteer in januari net als ieder jaar opnieuw de namen van Lars Boom en Robert Gesink in mijn wielerprono. En ik zet die van Wilco Kelderman er bij.
In de top honderd van grootste Nederlandse bedrijven zijn er genoeg firma’s waar het wielerhart klopt. Misschien staat er volgend jaar al een logo van Eneco, Campina of VDL op de shirts. Het zou voor de young clean guys en hun supporters mooi nieuws zijn. Misschien wil David Millar de nieuwe wegkapitein worden?
Met zo’n sponsorlogo behoudt het vernieuwde team tenminste één van tradities van het oude Rabo. de status van ‘lelijkste wielershirt in het peloton’. Ik zou er direct een aanschaffen.
