Onverwacht succes! Europa is zijns ondanks een vrolijke warboel geworden. En – eindelijk, eindelijk – een dankbaar onderwerp voor lezenswaardige kopij. Wat Jean Monnet en de overige Europese aartsvaders halverwege de vorige eeuw ook voor ogen hebben gehad: het vooruitzicht dat zevenentwintig landen anno 2012 vrijwel permanent, doch ongewapend, bij elkaar zouden zitten, hun regeringsleiders elkaar diep in de ogen zouden kijken, zouden knijpen, sarren, vloeken, schelden en zich verbijten, zodoende beetje bij beetje vorderingen zouden maken bij het oplossen van de financiële trubbels, miljarden rekeningen naar elkaar door zouden proberen te schuiven en tegenover het thuisfront, noodgedwongen, met dubbele tong zouden spreken over nationale belangen en Europese ambities, zou ze zeer waarschijnlijk met blijdschap vervullen! Politiek zonder roddel, achterklap, vuige deals, bittere verwijten en scherpe columns vanaf de zijlijn is natuurlijk mooi en zuiver, maar geen politiek die aandacht trekt, krantenkoppen oplevert, en dus, in zekere zin, een politiek die niet ‘bestaat’.
Wat Europa, en dan met name Brussel, in de afgelopen decennia tot hun grote leedwezen niet gelukt is – het gesprek van de dag worden, het gevoel hebben te bestáán! – dreigt nu, voor onze ogen, tóch te gaan lukken: de politieke realiteit van Europa als smakelijk kluifje.
Een heuse Krimi
Zo zit ik handenwrijvend – en wie weet, velen mét mij – af te wachten of Angela Merkel als de sfinx van Europa erin slaagt de teugels in handen te houden en de rest tot kalmte en discipline te bewegen. Of dat ze vroeg of laat zal zwichten voor het carnavaleske Zuiden, dat nooit lang tegen het leven is opgewassen als de feestjes en het theater uitblijven, in casu: de geldkraan in Frankfurt niet verleid wordt tot uitbundig spuiten. Wie wint? De akela of de fuifnummers? Het is, waarachtig, een heuse Krimi op niveau.
En niet alleen wij, de Europeanen, kijken gefascineerd toe, ook de rest van de wereld krabt zich achter de oren en vraagt zich af wat voor complex machtsspel daar in het anders zo gezapige Brussel wordt gespeeld. Hoe ver zouden wereldleiders verwijderd zijn van de jaloerse gedachte dat wij hier, op dit continent, een compleet nieuw en onbegrijpelijk spel spelen, waar zij met hun pet bij lange na niet bij kunnen? Brussel als avant-garde! Als het nieuwe Babylon! De hypermoderne blauwdruk van een gedigitaliseerde wereld zonder machtspolen!
Van Rompuy’s katholieke onderbuik
En hoe reageren de eurocraten op al deze aandacht? Op de keiharde tik waarmee ze uit de luwte van de anonimiteit worden gegooid? Op Brussel als het complexe décor van adembenemende ontknopingen? In plaats van op de banken te springen van blijdschap, doen ze het in hun broek van angst! Ach jéé, ze willen zo snel mogelijk ‘een oplossing’. Een vlucht vooruit. Weg uit de schijnwerpers. Iets achter onze rug. Net als met de euro. Stilletjes. Smiespelend. Iets met kleine letters en grote gevolgen. Terug naar de politieke woestenij van gezichtsloze uitvoerders en duffe dossiers. Ondertussen ontpopt Mark Rutte zich als onze redder. Hij begrijpt de charme en het nut van het geharrewar tenminste (‘ik zie niets in vergezichten’).
Hij begrijpt dat types als Monti, Samaras, Merkel, Rajoy en Hollande – júist door alle shit – meer ‘binnenlandse politici’ zijn geworden dan ooit tevoren. Hij begrijpt dat iets alleen beklijft en wordt nageleefd als er wordt gevloekt en pijn wordt geleden. En daarom smijt hij, volledig terecht, die iedereen sparende snertoplossingen uit de katholieke onderbuik van Van Rompuy voorlopig tegen de eerste de beste muur kapot en pleit hij hartstochtelijk – zonder het woord te gebruiken – nog voor een poosje ‘dóórmodderen’. Opdat de politieke ‘arena’ van Europa tot wasdom kan komen, inclusief het geschreeuw van Italiaanse communisten en Britse ultrasceptici.
Belastingvrij megasalaris
Indachtig de oorverdovend stille sluiproute naar de euro en het debacle waar we nu middenin zitten, is nog jaren dóór modderen het béste wat Europa kan overkomen. Een inspirerend voorbeeld voor de wereld zijn, beste eurocraten, gaat niet zonder ‘au!’. Prettige bijkomstigheid: gaan jullie eindelijk ook eens wérken (en zwéten) voor jullie belastingvrije megasalaris.
De Europese Unie zal Babylonisch zijn of ze zal niet zijn.
Hans van Willigenburg ziet eurofielen het liefst langs de deuren gaan met hun megalomane voorstellen. Al was het alleen maar om hen weer eens te laten voelen wat regen is en wat wind.
