Geachte heer Bruggink, beste Bert,
Via het Algemeen Nederlands Persbureau vernam ik dat de Rabobank per eind 2012 stopt met sponsoring van alle professionele wielerploegen, zowel de mannen als de vrouwen. Want … doping. Tijdens een persconferentie in Utrecht afgelopen vrijdag zei u, en ik citeer: “Het is ronduit schokkend.” De spreekwoordelijke maat was meer dan vol. Het was genoeg. Et cetera. “Pijnlijk” was het, zei u. Niet alleen voor de Rabobank, maar “vooral voor de liefhebbers en de sporters die geen blaam treft.”
Yvon Jaspers
Dat laatste snapte ik niet zo goed, meneer Bruggink. Want: wie treft volgens u wél blaam? Lance Armstrong? Die rijdt toch helemaal niet voor uw ploeg? Toch zei de BBC afgelopen vrijdag: “Rabobank is ending sponsorship of professional cycling team following Lance Armstrong doping revelations.” Het lijkt er een beetje op, dat u gezwicht bent voor uw PR-mensen. En dat jasje past want mij betreft de Raiffeisen-Boerenleenbank slecht. Want als er één soort mensen in dit land is, die zich al sinds mensenheugenis niets aantrekt van wat PR-mensen zoal zeggen, dan is het wel boeren. Tenminste, tot Yvon Jaspers het verstierde was dat zo.
Over Lance wil ik graag één dingetje kwijt en daar probeer ik het verder bij te laten: Meneer Armstrong houdt van mensen. En hij is een praktisch mens. Kijkt u maar eens op http://www.livestrong.com. Dus als hij een dopingnetwerk moet opzetten, omdat het nu eenmaal zover gekomen is met zijn sport, al zijn vrienden vragen erom, dan doet hij dat. Want zo is hij. Een goed mens. Ja maar, ethisch gesproken is dat allemaal helemaal niet verantwoord, zult u tegenwerpen. En u hebt gelijk. Maar weet u, geschiedenis en ethiek maken soms rare sprongen.
Blij-blij-hard-doorwerken
Doping is overigens een 17e-eeuws Nederlands woord dat ‘Dikke Saus‘ betekent, wist u dat? Zo noemden Nederlandse kolonisten in Nieuw-Amsterdam naar verluidt de dikke blij-blij-hard-doorwerken-saus die ze kregen van van de plaatselijke indianen. Wat er in de saus zat zegt Wikipedia niet. Ik vermoed iets met cocabladeren, wat denkt u? Groeien die zo ver noordelijk? Onze jongens in Amerika noemden het geliefde indiaanse goedje doop of doping. En toen de Engelsen met zachte dwang van Nieuw Amsterdam New York maakten, namen ze de dikke blij-blij-saus en ‘doping’ integraal over. De rest is geschiedenis, zie ook onder Coca Cola.
Maar goed. U trekt dus min of meer per direct de stekker eruit. Jammer hoor. In plaats van samen met uw PR-mensen in een morele stuip te schieten, had u ook kunnen denken: “What Would Friedrich Do?” Ik doel op Friedrich Wilhelm Raiffeisen. U kent het hele verhaal natuurlijk al, maar omdat er mensen meelezen:
Zelfhulp netwerk
Halverwege de 19e eeuw was Friedrich Wilhelm Raiffeisen burgemeester van een paar dorpen in het Duitse Westerwald. Er was toen ook crisis: een melkplas, boterberg of een ander dingetje. Boeren werden uitgeknepen. So what’s new. Raiffeisen, een goed christen, probeerde de boeren van zijn Wald te helpen in hun overlevingsstrijd door charitatieve coöperaties op te zetten. Maar hij zag al gauw dat hij er met christelijke principes en liefdadigheid, oftewel met de ethiek van zijn tijd, niet kwam. Want: ‘t geld zat gewoon op de verkeerde plek. Op een dag besloot hij dan ook dat georganiseerde financiële zelfhulp, dat wil zeggen: gewoon een eigen bank oprichten, de beste oplossing was. In 1862 zette hij in Anhausen zijn eerste eigen bankje op, dat prototype werd voor alle volgende Raiffeisen banken.
Kortom: Friedrich zette een financieel zelfhulp-netwerk op. Eigenlijk net zoals Lance Armstrong een blij-blij-saus zelfhulp-netwerk opgezet heeft. Want: God helpt hen die zichzelf helpen.
Dat wilde ik even kwijt, wat betreft het Raiffeisen-deel van uw bank. Wat het Boerenleenbank-deel van de Rabobank betreft: uw boeren, als die hun land bemesten, dat ís gewoon doping, dat weet u wel hè.
Met vriendelijke groet,
Sam Gerrits
