De kogel is dús door de kerk: Rabobank dumpt zijn wielerploeg. Op papier althans. Want aan alle contractuele verplichtingen blijft worden voldaan. De Raborenners hoeven zich totaal geen financiële zorgen te maken. Aan het inkomen van de renners wordt immers niet getornd. Dat lijkt een sjiek gebaar van Rabobank. Maar in feite is deze houding van Rabobank extreem hypocriet. Ik leg dat uit.
Rabobank sponsorde 17 jaar lang een eigen wielerploeg. Geen idee waarom juist geld werd gestoken in het wielrennen. Juist professioneel wielrennen is zo rot als een mispel. De laatste twintig winnaars van de Tour de France bleken allemaal mobiele dopinglaboratoria te zijn. Die twintig dagen over een traject deden, waar een gemiddeld mens minimaal een jaar voor nodig zou hebben. Op een motor. Bovendien: zou Rabobank zich nu nooit eens hebben verwonderd? Dat renners na afgrijselijke valpartijen ‘gewoon’ weer op hun fiets stapten? Om na de finish met een traumahelikopter te worden afgevoerd. Er zijn zelfs renners die ná hun dood gewoon door blijven fietsen. Vreemd genoeg heeft Rabobank dit soort vreemde verschijnselen nooit als verdacht aangemerkt.
Worstenfabriek
Enige echte reden van álle sponsoractiviteiten van Rabobank: meer naamsbekendheid genereren. Onzinnige ijdeltuiterij dus. Want er is inmiddels niemand in de wereld die denkt dat Rabobank een paraplufabrikant of worstenfabriek is. In totaal spendeerde Rabobank de laatste decennia al honderden miljoenen euro’s aan (dus) volkomen overbodige sponsoring. Geld dat de klanten van deze bank is ontfutseld. En dat beter gebruikt had kunnen worden om de tarieven te verlagen. Of in het rood staan niet te ‘honoreren’ met een procentje of 14 rente.
Executieveiling
Geld dat gebruikt had moeten worden om een noodfonds in te richten voor trouwe klanten in financieel zwaar weer. Zodat deze klanten zouden kunnen overleven als ze tijdelijk niet meer aan de aan Rabobank verschuldigde maandelijkse hypotheeklasten konden voldoen. Na bijvoorbeeld verlies van baan, echtscheiding of arbeidsongeschiktheid. De harde praktijk is dat Rabobank, net als andere banken, klanten met een hypotheekachterstand van drie maanden of meer, (minimaal) dreigt hun huis af te pakken. Al na zes of zeven maanden wordt zo’n huis daadwerkelijk op een executieveiling voor een dumpprijs verkocht. Aan louche handlangers. De bank heeft dan zijn geld terug. Dat het leven van die klant is verwoest, is kennelijk bijzaak.
Barmhartige Samaritaan
Door zijn nu aan de kant geschoven wielrenners te blijven vertroetelen, gaat Rabobank dus gewoon door waar het al die jaren mee bezig was: over de rug van hardwerkende klanten de barmhartige Samaritaan uithangen voor sporters (wielrenners in dit geval). Dit staat in schril contrast met de houding naar klanten. Die op geen enkel mededogen kunnen rekenen van diezelfde Rabobank.
Uitspraak
Een bank werkt níet aan zijn naamsbekend door uitbundig geld te pompen in doodzieke sporten als wielrennen. De bank is dan een ordinaire drugsdealer. Als bank bouw je slechts een goede naam op door een kloppend hart te tonen voor je klanten. Trefwoorden: meedenken, loyaal zijn. Banken die naar buiten toe mooi weer spelen, maar in het geniep eigen klanten de nek omdraaien, zijn slechter dan putwater. En zouden wat mij betreft per direct uit de vaart moeten worden genomen. Dit is mijn uitspraak. Hier zal ook Rabobank het mee moeten doen.
Authentiek taalknutselaar Ton Broekhuisen is tekstschrijver/journalist/ghostwriter. Maar vooral columnist (onder meer vele jaren voor Metro) en blogger.
