Dansende worsten en swingende tompoucen. Dat is toch wat je verwacht wanneer je denkt aan HEMA de musical? Ja, u hoort het goed: een musical over de Hema. In de zaal leek eigenlijk niemand zich af te vragen of er ook een verhaal vastzit aan dit toneelspel. De naam Hema lijkt voldoende te zijn om een volle zaal te trekken. Wellicht een goede insteek om een musical in te gaan die een dergelijke naam draagt. Dan kan het immers alleen maar meevallen. En dat deed het ook, alleszins. De musical overtrof zelfs al mijn verwachtingen.
De bepalende tien minuten
Hoe je als bezoeker deze musical ervaart wordt bepaald in de eerste tien minuten van de voorstelling. Simpel gezegd kan het twee kanten op gaan, je vindt het verschrikkelijk, of je ligt dubbel van het lachen. Een middenweg is er volgens mij niet. Hoe je als bezoeker deze musical ervaart, ligt geheel in eigen handen. Je maakt in deze bepalende fase van tien minuten kennis met het niveau van de gehele show. Je kunt dit niveau accepteren, dan zul je een hilarische voorstelling meemaken, of je kunt besluiten het niet grappig te vinden, dan wordt het een hele lange zit.
Hoewel de eerste tien minuten een extreem lange Hema commercial lijken, slaat dit ineens om. Niet dat het hoge Hemagehalte afneemt, maar het geheel blijkt dan toch echt een verhaal te hebben. Twee verhalen zelfs voor de oplettende bezoeker. Het eerste is uiteraard de gehele marketingcampagne, die deze musical is. Het tweede verhaal is meer omvattend. Het verhaal speelt zich net voor het huwelijk van Wim-Lex en Max af. Maxima wil voor haar huwelijk de Nederlandse identiteit ontdekken, en waar kan dat nou beter dan bij de Hema? Ze gaat undercover aan het werk om te leren wie ‘wij Nederlanders’ nou eigenlijk zijn, wat we leuk vinden en wat we het liefste eten. En dat blijken volgens de Hema tompoucen en uiteraard Hemaworsten te zijn.
Hollandse zelfspot
Dat wij Nederlanders best een raar volkje zijn, wordt nog eens duidelijk benadrukt in deze musical. De cabaretachtige setting haalt de oer-Hollandse gebruiken lekker door de mangel. De grappen variëren van flauw tot erg grappig maar desalniettemin zijn ze allemaal zeer herkenbaar. Maar ook een lesje ‘hoe het beste een tompouce te eten’ of het oneindige terug brengen van gekochte spullen zijn Nederlandse kenmerken die aangestipt worden.
Het koningshuis wordt uiteraard niet ontzien. De Wim-Lex (Joep Onderlinden) en Maxima (Maaike Martens) zetten een fantastisch herkenbare persiflage neer van ons koninklijk paar, waar de huidige koningshuis satire een puntje aan kan zuigen. Dit alles maakt dat deze musical bijna tot een verplicht onderdeel van de inburgeringscursus gemaakt zou moeten worden. Wie de grappen begrijpt, is een Nederlander in hart en nieren.
De goed gecaste dubbelrollen zijn een genot om naar te kijken. Bijna elke acteur speelt minimaal twee rollen, waarbij Sytske van der Ster de absolute topper blijkt. De twee tegenstrijdige rollen die zij vertolkt werden door een groot deel van de zaal niet aan dezelfde actrice gekoppeld. Het publiek werd getrakteerd op een de veelzijdigheid van Sytske. ‘Werd die norse vrouw gespeeld door dezelfde actrice als het tienermeisje?’
Maar ook Wimie Wilhelm is een ster in de glansrol die zij vertolkt. De overtuiging die zij in de rol van Tilly van de gordijnen legt is grappig en enorm geloofwaardig. Tilly maakt het verhaal grappig en zeker de moeite waard. Zelfs voor de mensen die de musical geen hoogstandje vinden.
Dansende worsten
Pas tegen het eind van het stuk komen de dansende worsten aan bod, tot mijn groot genoegen. Eerlijk is eerlijk, hoewel deze musical alle verwachtingen overtrof is een musical over de Hema niet compleet zonder dansende worsten. Dat ik niet de enige was met deze mening, bleek uit de grote hilariteit die ontstond in de zaal door de worstenpakjes met de wiebelende kontjes.
Al met al kan Hema de musical een zeer vermakelijke avond zijn voor de bezoeker die besluit er een vermakelijke avond van te maken. Voor degene die dat kunnen is deze musical zeker een aanrader.
