Joden, homo’s, zigeuners, Marokkanen en nu dus De Media. Ze zijn het nieuwe kwaad, het hedendaagse tuig dat onze samenleving ontwricht. En dan vooral de internet-ratten, die vanuit het riool gif door het drinkwater mengen en hardwerkende advocaten en kickboksers die ‘corrigerende tikjes’ uitdelen, zomaar demoniseren.
Bénédicte Ficq meent dat haar client Badr Hari al is veroordeeld door De Media, zei ze gisteren tijdens een pro-forma zitting. Sensatiezuchtige mediafiguren zouden de K-1 kampioen bij voortduring hebben belasterd en hem aldus een eerlijke proces hebben ontnomen. ‘Als Badr Hari geen relatie had met de mooie Estelle van wie (het huwelijk) met voetbalkoning Gullit over was, dan was de zaak al afgedaan’, betoogde ze.
De advocate is niet de enige die wijst naar de media als veroorzaker van persoonlijke ellende. Ficq’s collega Bram Moszkowicz meent dat zijn verbanning uit het de advocatuur mede het gevolg is van journalistiek ramptoerisme. Tegenover Pauw & Witteman zette de beroemde bef uiteen dat een kettingreactie aan media-negativiteit tot zijn beroepsverbod had geleid.
Hoge declaraties
Zijn redenering ging als volgt: NRC Handelsblad had onthuld dat hij een belastingschuld had (overigens dat hij de berichtgeving tegensprak trouwens), waarna deken Kemper een onderzoek startte, wat tot gevolg had dat enkele ex-cliënten zich ineens herinnerden dat Moszkowicz hen had belazerd met te hoge declaraties.
Suggestie, kortom: als de NRC nou niks had geschreven, was er niks aan de hand geweest. Tja, dat is een hele mooie cirkelredenering, maar niet echt een ontlastende verklaring.
Wilmaaaaaaaaaaa
Ook mr. Ficq’s aanval op De Media is niet meer dan een retorisch rookgordijn. Haar verhaal over de grote boze media (wie bedoelt ze eigenlijk? ) is een schandalige simplificatie van de waarheid. Sterker nog: De Media hebben de K1 knokker lange tijd gespaard, en zijn uiterst coulant, ja zelfs naïef, geweest in hun berichtgeving. Voorop liepen Evert Santegoeds, de tikkende lakei van Badr-vriendin Estelle, en Privé-gekkin Wilma Nanninga.
De roddelkoningin presteerde het om daags na het incident uit de mond van Badr op te tekenen dat hij niets had gedaan en dat het ‘nu al zover (gaat) dat als ik langs de ArenA rij, en binnenin gebeurt wat, dat ik het dan wel zal hebben gedaan!’
Die achterdocht was niet héél vreemd toch? Badr was al eerder in aanraking geweest met de politie en grossierde in verklaringen in leugenachtigheid over zijn betrokkenheid bij geweldsdelicten. Bij Badr’s opmerking dat hij op White Sensation een vaatdoek had gebruikt om zijn handen te drogen, had Wilmaaaaaa alarm moeten slaan op Fred Flintstone niveau. Maar Badr kwam weg met het verweer dat hij ‘s nachts soms insprong als assistent-barman.
Karakterdefectje
Later bleken er inderdaad wél bloedsporen op de handdoek te zitten, die afkomstig waren van Badr én de man die hij naar eigen zeggen een ‘corrigerende tik’ had gegeven, omdat hij meisje Cruyff had beledigd.
Privé was niet het enige podium waar Badr een journalistieke vrijgeleide kreeg. Ook in KRO’s reporter kon Badr, die al eens eerder gevangen had gezeten, zich profileren als een berouwvolle Marokkaan met een karakterdefectje. Iets meer scepsis over Badr’s woorden zouden toen (nét als nu) gewenst zijn geweest, want na de ik-ben-bekeerd-biecht, sloeg Badr gewoon weer twéé keer toe: in de Cooldown in december 2011, waar hij zijn ex-zwager op zijn gezicht stampte, en in juli 2012 in de Arena bij White Sensation.
Publicaties over over deze en eerdere kloppartijen werden afgedaan als kwaadsprekerij en roddels op basis van anonieme bronnen. Nog schrijnender: verhalen van slachtoffer die smeekten om hun naam niet te noemen uit angst voor represailles, werden gebagatelliseerd of hautain ter zijde geschoven, vooral door uitgever en Badr-manager Yves Gijrath. Deze benadrukte onophoudelijk dat de topsporter ‘nu ECHT een andere weg’ was ingeslagen.
Don’t Badr
In JFK, een van Gijrath’s glimblaadjes, werd de geplaagde K1-vechter vervolgens, samen met zijn Estelle, in de verf gezet als verliefde tortelduifje onder de kop: ‘Don’t Badr.’ Tenslotte denderde daar Leon de Winter nog overheen met een hysterische adhesiebetuiging. In Elsevier bezong de provocerende rechts-polemist Badr als ‘een parel voor de samenleving’ en beschreef hij hem als een slachtoffer van jaloerse mannen. ‘Alle alfamannetjes raken van streek als Badr binnenstapt’.
Als de media al een hetze voeren, dan is die niet alleen negatief, mevrouw Ficq. Vooralsnog is Badr een gemene schoft gebleken die liegt, bedriegt, manipuleert en mensen in elkaar (laat) slaan én zijn tegenstanders natrapt in de ring. Slachtoffers die aangifte wilden doen probeert hij af te kopen met aanzienlijke geldbedragen. Dat zíjn de feiten.
Baco’s
Dat slachtoffer Coen Everink in de White Sensation zaak zich niet geheel wist te herinneren hoe vaak Badr hem had geslagen (”hij had 12 baco’s gedronken’, siste Ficq vals) doet niks af aan het gewelddadige trackrecord van deze meneer.
Badr Hari was lange tijd de schrik van de Amsterdamse binnenstad en terroriseerde kroegen met zijn gewelddadige en intimiderende wangedrag, vaak ook nog in laf groepsverband. Mevrouw Ficq mag het ‘het is de schuld van de media’ verhaal gebruiken om haar cliënt vrij te krijgen, maar ze weet dat ze onheuse argumenten bezigt. Haar betoog is een juriste onwaardig.
Over Moszkowicz’ geweeklaag kunnen we korter zijn. Iemand die stelselmatig alle regels negeert, zelf onderdeel is van De Media en ervan vreet met de gulzigheid van een kind met groeistuipen, is niet alleen hypocriet, maar toont bovenal zijn retorische onmacht.
Wanprestatie
De Media zijn niet de schuld dat Badr mensen in elkaar slaat en dat Bram Moszkowicz belasting ontduikt en zijn klanten factureren stuurt voor een wanprestatie.
Sorry, dat hebben wij niet gedaan. Wij noteren vooral, en zo veel mogelijk zonder aanziens des persoons. Waarschijnlijk zit daar de echte pijn bij Badr en Moszkowicz?
