De herverkiezing van Barack Obama gaat over veel meer dan ‘s werelds machtigste land, de toekomst van hun economie en hun sturende rol in een belangrijk issue als klimaatverandering. Wat na vier jaar presidentschap nog steeds volstrekt uniek aan de man is – en op geen enkele wijze door zijn trackrecord is besmeurd of aangetast -, is dat kiezers, geheel naar eigen smaak, de president van hem kunnen maken die ze van hem willen maken. Good or bad. En dat hij iedereen die ruimte gunt.
Destructieve communicatie
Wat Obama zo fascinerend maakt en voor sommigen zo’n dankbaar object van intense afkeuring, is dat hij niet naar vijanden lijkt te verlangen, geen natuurlijke behoefte lijkt te hebben aan strijd noch genoegen lijkt te scheppen in het oppompen van verschillen met tegenstanders (wat vaak geïnterpreteerd wordt als een gebrek aan ‘pit’ of ‘ballen’). Met andere woorden: hij lijkt wonderwel ongevoelig voor de destructieve vuistregels van de ‘communicatie’, die smeken om duidelijkheid, focus, afbakening, conceptualisering. Obama is en blijft Obama. Oók als president! Zijn persoonlijke cameraman, Arun Chaudhary, heeft meermaals verklaard dat er niet of nauwelijks een verschil bestaat tussen Obama ‘on camera’ en Obama ‘off camera’; reden waarom hij geen enkele last van camera-angst schijnt te hebben.
Holle glimlach
Niet alleen is deze eigenschap – het ‘doorbreken’ van de vierde wand richting kiezers en publiek – in het huidige mediatijdperk een verademing en van bovenmatig belang voor zijn presentatie en de manier waarop hij wordt gezien. Het steekt scherp af – en wat mij betreft ten positieve – tegen de holle glimlach, de geforceerde slogans, de nepperige beleefdheid en de plastic maniertjes waarmee Mitt Romney de zwevende kiezer poogt in te pakken. Naast de ‘vanzelfsprekende’ Obama ziet Romney eruit als een autoverkoper, die een complete manual in zijn hoofd heeft gepropt om de klant annex kiezer op elk voorgeschreven kruispunt in de conversatie met de juiste, aantrekkelijke oneliners naar zijn (dubieuze) deal toe te trekken. Kortom: Romney is een ordinaire verkoper, Obama is zen, althans voor een percentage dat ongekend is in de hogedrukpan van de Amerikaanse politiek.
Ed Nijpels
Wat mij voorkomt als een belangrijke vraag komende dinsdag, is of een politicus, in dit geval Obama. opnieuw zal kunnen bewijzen dat je verkiezingen kunt winnen door in hoge mate – copyright Ed Nijpels – ‘jezelf te zijn’. Want één ding staat voor mij vast: als de gifmengers van het métier der mannetjesmakers en communicatiestrategen al in de voorfase van iemands politieke carrière te machtig worden, is de kans dat er ooit nog een verstandig, realistisch en rationeel beleid wordt gevoerd minimaal. En neemt de kans dat betreffende politicus, eenmaal verkozen, zich zal laten sturen door de eisen van zijn of haar gewenste dan wel veronderstelde imago gevaarlijk toe.
Alleen al om mijn uitgesproken voorkeur voor niet-verkrampte, niet-gestresste politici, die ‘s avonds enig idee hebben wie ze nu precies voor het slapen gaan in de spiegel zien staan, luidt mijn stemadvies: 1000 x Obama.
Hans van Willigenburg gooit partijprogramma’s vaak linea recta in de prullenbak en is geneigd vooral te kijken naar ‘de mens achter de politicus’.
CC Foto: Pete Souza, The Obama-Biden Transition Project
