Eerlijk. Ik moet een beetje mijn excuses aanbieden aan Daphne Deckers. Ik dacht dat ze in een interview aan Nu.nl een beetje open deuren in stond te trappen waar Nu.nl dan weer zo nodig een non-nieuwsberichtje van moest maken. Niets is minder waar. Sterker nog: toen Daphne zei dat een boek schrijven ‘echt veel werk’ is, was dat een understatement.
Zo bleek vorige week donderdag in een aflevering van Pavlov met Peter Buwalda. Een introductie: Peter Buwalda, schrijver, sloot zich vier jaar op om zijn bestselling debuut Bonita Avenue te schrijven. In Pavlov bleek dus dat je als schrijver geen prikkels mag krijgen, vandaar de vier jaar als heremiet.
Vliegangst
“Er gebeurde niets. Vier jaar lang is er niets gebeurd. Ik ging niet op vakantie, durfde ik niet. Vond ik veel te veel risico. Stel je voor dat ik nou zou neerstorten. Was het half af.”
Aldus Buwalda. Overigens betwijfel ik of de vliegangst iets met de prikkels en de obsessie het boek af te schrijven te maken heeft, maar soit.
Peter werd onderworpen aan testjes om te zien of hij zich moet afsluiten van de buitenwereld. En of dat het succes achter de bestseller is. Die conclusie is overigens maar in het midden gelaten.
Schone dagen
In de aflevering ging Peter ook op bezoek bij Thomas Rosenboom, voor lessen van een oudgediende in het schrijversgilde. Die blijkt last te hebben van precies hetzelfde. “Stel je voor, ik heb om tien uur een afspraak bij de tandarts. Dan sta je om half elf weer buiten, maar dan ga ik niet nog proberen te schrijven op zo’n dag. Dan is er al teveel gebeurd, zal ik maar zeggen. Ik heb echt schone dagen nodig.”
Grappig. Mijn Mexicaanse tandarts heeft altijd mooie verhalen. Of de barman. Mijn Facebooktimeline. Familieverjaardagen. Mijn nieuwsfeed. Zelfs een museum. Ik dacht altijd dat prikkels er juist waren om je onderwerp en verhaallijn te definiëren. Maar nee, daar schrijf je dus troep mee.
Daphne voor een paar euro
Na een paar negatieve recensies heb ik besloten het boek van Daphne niet te kopen. Misschien kom ik het voor een paar euro tegen op de vrijmarkt komend jaar en, hoewel ik al heb besloten dat ik mijn vrijmarktbudget op zal maken aan het literaire hoogtepunt van dit jaar 50 Tinten Grijs, wellicht kom ik Daphne ook wel tegen. Voor een paar euro wil ik Daphne wel lezen. Waarschijnlijk is het helemaal niks.
Daphne heeft met twee kiddo’s, een hubbie en een jaloersmakende baan. Veel te veel prikkels. En kwalitatief werk lever je daar niet mee af. Naar het schijnt. Het verklaart in ieder geval waarom ik wekelijks van die troep schrijf.
Ingelise de Vries (Generatie Y) is al sinds 1999 niet meer naar de tandarts geweest maar heeft nog steeds geen boek geschreven. Ze twijfelt dan ook aan de theorie van Thomas Rosenboom.
CC-Foto: Mikel Buwalda
