Is het mogelijk liefde te vinden met de dood in de ogen? Hotelier Lex denkt van wel en reist af naar Soerabaja, Indonesië. Dat hij in deze ‘hoerenkast van Azië’ een huis voor zijn lief moet kopen en haar familie dient te onderhouden, kan Lex niet deren. Je leeft maar een keer en dood zijn duurt al lang genoeg. Jammer van die hartaanval en bijbehorende paniekaanval, waardoor hij zijn kunstenaarszoon Ramses heeft gebeld. Dat maakt de zaak onnodig gecompliceerd, want die sukkel komt natuurlijk meteen invliegen om papa alcoholica te redden.
De tiende en laatste Mighty Society productie heeft alle elementen in zich voor een melig melodrama. Maar regisseur en tekstschrijver Eric de Vroedt wil politiek theater bedrijven en neemt geen genoegen met een huilverhaal over een spoorloze vader en zijn bunkers bouwende zoon. De Vroedt heeft in zijn eigen leven een vergelijkbare oorlog met zijn pa uitgevochten. Waarover later meer.
Je weet nooit wat je te wachten staat
Het leuke van een Mighty Society theaterstuk bezoeken is dat je als bezoeker nooit weet wat je te wachten staat. Deze keer moeten we op Indonesische kussentjes rond een groot bed op de grond gaan zitten. Effectbejag? Ja, maar het werkt. Automatisch ontstaat een intieme connectie met de man die daar kwetsbaar zijn laatste adem uitblaast. Of nee, als een operaheld kan hij voor die laatste alcoholkegel er nog een monoloog van een kwartier uitpersen. La Bohème van Puccini is er niets bij. 2,5 uur lang zal Hein van der Heijden in een glansrol ons verbazen, doen lachen en misschien niet ontroeren maar wel doen begrijpen waarom hij zo’n rotzak is geworden. Geen aardige rotzak maar een echt mens met alle bijbehorende zwakheden. Dus als je een trollenhuizen bouwend freaky zoontje hebt, dan negeer je dat. Wordt hij later een bunkers bouwende artiest? Vooral niet serieus nemen. Het leven moet gevierd worden en dan kun je je vrouw Winnie en zoon Ramses maar beter zsm dumpen.
Regisseur Eric de Vroedt geeft geen makkelijk commentaar op het gedrag van vader Lex. Die heeft zijn hotelimperium kapot gegokt en gedronken en reist met zijn laatste geld naar Soerabaja om daar een lokale deerne op te pikken. Is zij een hoer of een getalenteerde jonge vrouw die probeert wat van haar leven te maken? De Franse provocateur Michel Houellebecq hield in zijn roman Platform een pleidooi voor sekstoerisme, al moest zijn hoofdpersoon het in een bomaanslag ontgelden. Met Lex loopt het beter af, en hij lijkt oprecht te geloven dat ‘zijn’ Tary geen hoer is en echt van hem houdt.
De persoonlijkste en prangendste Mighty Society
Mighty Society 10 is een feestje om mee te maken. Goed getroffen is de sfeer van een goedkoop hotel dat zich de chique naam Shangri-La heeft aangemeten maar vooral op de omzet uit de bijbehorende sleazy nachtclub draait. Welke reiziger heeft zich nooit door een imposante lobby marmeren laten misleiden, om vervolgens de hele nacht wakker te liggen van de bonkende discobassen en de ketsende buren? Alleen jammer dat De Vroedt politiek theater wil maken en ons als kijkers alles wil uitleggen. 2,5 uur is echt te lang. Het subplot van de Indonesische familie van Tary wordt veel te breed uitgesponnen en dat de ex van Lex zelf uit Soerabaja komt en de gruwelijkheden uit WOII en de Onafhankelijkheidsstrijd heeft verdrongen, interesseert de kijker niet. ‘Show, don’t tell’, dat was De Vroedt even vergeten. Maar de eerste anderhalf uur van Mighty Society 10 behoort nu al tot de toppers van het theaterseizoen.
De wetenschap dat De Vroedts vader in ‘het echt’ een hartaanval kreeg in een hotel op Bali, dat zijn zus overvloog en de man naar NL haalde, dat hij hier alsnog overleed en dat vader en zoon decennia van elkaar vervreemd waren, is informatie die de kijker niet mist maar de voorstelling wel tot de persoonlijkste en prangendste van de Mighty Society reeks maakt.
Mightysociety10, tournee t/m 12 juni
Foto: Sanne Peper
