Bij één artiest moesten vrijdagavond op het Crossing Border festival de securitytiepjes in actie komen omdat de zaal uitpuilde en de seniorenfans in het gedrang dreigden te komen. Was dat oude publiekslieveling Wim de Bie? Was dat de briljante Anne Frank ontheiligende satirist Nathan Englander? Nee: Kyteman bewees met zijn orkest dat hij de enige echte André Rieu van de nederpop is. De Utrechtse publieksmenner zorgde voor een show die even spectaculair als saai was.
Toen de trompettist Colin Benders, alias Kyteman, voor het eerst met zijn grote orkest aankwam zetten, sloeg dat in als een bom. Vier rappers! Vijf blazers! Een hele ritmesectie! En soms nog wat strijkers ook! Dat hadden we nog niet meegemaakt in de popmuziek. Collectief werd het Metropool Orkest uit het geheugen verdreven (binnenkort ook uit de subsidiepot). Popmuziek met een zwarte groove en gezellig samenwerkende rappers die niet elkaars moeders verbaal verkrachtten, daar moesten we nog even aan wennen. Kyteman slaagde erin elk optreden in een feestje, elke zaal in een circus te veranderen. Lowlands, Pinkpop, elk festival ging plat voor de bruizende energie van Kyteman en zijn legioen.
Na een rustpauze is Benders terug met een XLarge orkest, zoals te zien op het Crossing Border festival in Den Haag. Nu Nog Groter! Met het Dario Fo koor, dat meteen flink inzet met een Carmina Burana-achtig openingslied (deed Michael Jackson ook tijdens stadionconcerten, moet kunnen). Vervolgens komen de blazers, de strijkers en de ritmesectie in actie. De tengere orkestleider leidt het collectief tot een eerste apotheose.
Al snel valt op dat vrijwel elk nummer op deze methodiek is gebaseerd. Rustig beginnen, steeds meer instrumenten erbij, orgasme, en de cooling down. Af en toe verzorgt Kyteman zelf een trompetsolo. Daarbij valt geen onvertogen noot. Kytemans muziek is zeer oorvriendelijk, aan dissonanten doen we niet. Eigenlijk zijn het bij herluisteren vrij saaie deuntjes, die door de arrangementen worden opgepept. Ook in zijn solo’s gaat Kyteman nooit voluit.
Eigenlijk klinkt krullemans steeds meer als een trompetversie van Art Garfunkel. Of als de hiphopversie van André Rieu. Ga maar na: een groot orkest, veel tierelantijnen. Een orkestleider die het publiek wil behagen en kiest voor de veilige weg en de ruige randjes van zijn muziek wegslijpt.
Is dat een probleem? Nee, want Kyteman is een van de weinige popmuzikanten die zijn publiek een volwaardige show wil bieden. Een entertainer, waarbij muziek op de tweede plaats komt. Veilige klanken, die door het aanwezige VPRO-publiek in de armen wordt gesloten. Zie je wel, ze zijn toch best wel hip want ze kijken nu naar een paar hiphoppers. Zo werd in het verleden ook Urban Dance Squad door de cultureel correcte gemeente ingelijfd. En na Kyteman komt er ongetwijfeld een nieuw knuffeldier. Saai en spectaculair tegelijk, je moet het maar kunnen.
Foto: Lubberink
