Clown Bassie mag onlangs 77 geworden zijn. Maar aan stoppen met optreden moet Bas van Toor, zoals hij officieel heet, nog niet denken. Ook niet nu er vrijdag een box uitkomt met alles wat hij en zijn broer Adriaan ooit voor televisie hebben gemaakt.
“Het optreden zit me in het bloed”, legt hij uit. “Ik ga door tot aan het graf. Er is niets mooiers dan een lach op het gezicht van een paar dames in een bejaardentehuis toveren. Of om tijdens het suikerfeest enthousiast door jonge mensen te worden aangesproken die dankzij onze series Nederlands hebben leren praten.”
De Huilende Professor
Voor acrobaat Adriaan ligt het anders. “Die vond wel dat hij voor lul stond als hij op zijn zestigste nog een handstand deed. Maar een clown heeft alleen maar een emmer water en een slagroomtaartje nodig en het is al gezellig.”
Het tweetal brak in de jaren zestig door als acrobatenduo The Crocksons. Met hun roemruchte stoelenact traden zij op in binnen- en buitenland. Om in de wintermaanden, als het circus niet rondreisde, ook iets te doen te hebben verzonnen zij de serie Bassie en Adriaan. Zij hielden honderdduizenden kinderen aan de buis gekluisterd met series als De plaaggeest, De huilende professor of Het geheim van de sleutel.
Schatten en boeven
“De series over De kroon en De diamant vond ik zelf het leukste”, bekent Bassie. “Daarin mocht ik ook een dubbelrol spelen als Vlugge Japie. Dat waren ook echt goede verhalen.”
Later trokken de clown en acrobaat door heel Europa en zelfs Amerika op zoek naar schatten en boeven. “Het waren mooie plaatjes, maar er zat eigenlijk maar weinig verhaal in. We waren vooral op missie op kinderen te leren uit welke landen de Europese Gemeenschap bestond.”
Op 10 januari is het exact 35 jaar geleden dat de eerste aflevering van de serie werd uitgezonden. Ter gelegenheid van dit jubileum werden alle series digitaal opgepoetst en samengebracht op een grote dvd-box: 2040 minuten Bassie en Adriaan. “Dat hebben we toch maar mooi geflikt”, knikt Bassie als hij het oeuvre van het duo overziet. “Dat had ik toch nooit durven dromen toen ik na de oorlog in een speelgoedzaak een klein mondharmonicaatje kocht. Zelfs als je over 100 jaar een boek schrijft over de Nederlandse televisiegeschiedenis kan niemand om ons heen.”
