Nog even en Israël mag weer naar de stembus. In normale landen wordt dat ‘even’ benut om op verkiezingscampagne te gaan, maar in Israël loopt dat momenteel anders. Daar is de regering een militaire campagne gestart tegen de bevolking van de Gazastrook (en alle strijders die zich daartussen verschuilen). In de buitenlandse pers wordt op zo’n moment steevast gewezen op zogenaamde Palestijnse provocaties als rede voor een betreurenswaardige uitbarsting van geweld, maar wie wat beter kijkt, ziet een vanuit Jeruzalem reeds lang geleden voorbereide ‘Operatie Rookkolom’.
Raketten afvuren, dat doen fanatieke Palestijnen al jaren. En soms, wanneer de eigen achterban gaat mopperen dat Hamas niks uitvoert, en aanzien verliest, vuurt Hamas er ‘officieel’ ook een stel af. Die raketten doen meestal weinig meer dan schrik aanjagen, en de Israëli’s hebben er de afgelopen jaren mee leren leven.
Paar raketjes
Maar de Israëlische regering weet er zo nu en dan ook nuttig gebruik van te maken. Ze vormen het standaardexcuus om het conflict weer eens te laten escaleren. En escalatie, daartoe kan alleen Israël besluiten, want alleen dat land beschikt over de militaire middelen om veel harder terug te slaan dan zijn tegenstander met zijn gammele raketjes. De vraag is alleen: wanneer is escalatie nuttig? Welnu, zo tegen verkiezingstijd kan dat helemaal geen kwaad.
De huidige geweldsuitbarsting begon niet op 14 november, zoals vaak wordt gesteld, maar zes dagen eerder, toen een Palestijnse terroristische eenheid aan de grens het vuur opende op vier Israëlische tanks en een bulldozer die (zo lijkt het) stiekempjes de grens overstaken. Het kwam tot een vuurgevecht – tot zo ver dagelijkse kost. Maar de Israëli’s schoten daarbij een twaalfjarig jongetje dood dat in de buurt rondliep. De leiding van Hamas besloot daarop een daad te stellen en een paar raketjes af te vuren, om de aanhang tevreden te stellen.
Strafexpeditie op afstand
Die ‘aanvallen’ waren dus een vertoning voor de bühne; een Israëlische soldaat raakte gewond. En de regering-Netanyahu rook zijn kans. Netanyahu beval dat Hamas-leider Ahmad Jabari uit de weg geruimd moest worden. Jabari was de weken daarvoor nauw betrokken bij geheime vredesonderhandelingen. Volgens de krant Ha’aretz had hij enkele uren voordat zijn auto door een drone werd opgeblazen, nog een voorstel voor een vredesverdrag met de Israeli’s in handen gekregen. Met de aanslag maakte de regering-Netanyahu in één klap duidelijk dat die onderhandelingen (die toch uitsluitend bedoeld zijn om de buitenlandse opinie te plezieren) voorbij waren, en dat het weer ouderwets oorlog was. Of beter: de zoveelste koloniale strafexpeditie-op-afstand.
Direct na de aanslag startte het Israëlische bombardement, gevolgd door Palestijnse tegenacties die daarbij volstrekt in het niets verzinken. Tegenover een handjevol Israëlische slachtoffers van rondzwalkende Palestijnse raketten, staan ruim honderd Palestijnse doden en bijna duizend Palestijnse gewonden – het resultaat van Israëlische precisiebombardementen.
Oorlogsdreiging
Netanyahu kan op dt moment wel een goed beheersbaar conflict gebruiken. Hij wil een klinkend verkiezingsresultaat behalen, terwijl zijn politiek finaal failliet is. Israël heeft geen vriend meer over. Alle relaties met alle buurlanden zijn de afgelopen jaren ernstig verslechterd (denk aan oude bondgenoten als Egypte en Turkije) en dankzij zijn openlijke steun voor Mitt Romney, heeft hij ook de VS als bondgenoot verloren. Natuurlijk, Obama (die Netanyahu en plein public een leugenaar heeft genoemd) zal de komende vier jaar vaak herhalen dat de VS vierkant achter Israël staat.
Maar achter de schermen zal de politieke druk uiterst onaangenaam worden. Onder zulke omstandigheden is het handig om de de oude oorlogsdreiging weer eens aan te wakkeren, zodat de internationale diplomatie weer bij nul moet beginnen. Het is onduidelijk of het Israëlische leger ook over land de Gazastrook zal binnenvallen. Zoiets wordt onvermijdelijk wanneer een Palestijnse raket per ongeluk een flink aantal burgerdoden veroorzaakt.
Onmachtig maar venijnig
Zeker is ook dat een dergelijke actie veel doden en gewonden zal opleveren aan Israëlische kant, en dat zoiets niets uithaalt omdat Hamas niet te vernietigen valt. Die slachtoffers neemt Netanyahu graag voor lief, en dat Hamas zich niet laat vernietigen, dat is alleen maar een voordeel. Hamas is immers zijn ideale tegenstander. Afschrikwekkend voor het buitenland, en tegelijkertijd niet in staat om Israël echt te bedreigen. Onmachtig maar venijnig, dat moet de tegenstander zijn. Dan kun je daar als Israëlische premier nog vele jaren, wanneer het zo uitkomt, nuttig gebruik van maken.
