Dragan Bakema is de dapperste acteur van Nederland. Hij durft de dood in de ogen te zien. De dood die Marlon Brando heet. Concurreren met de man die op Broadway debuteerde als Stanley Kowalski in Tramlijn Begeerte en die dat kunstje achteloos overdeed in de gelijknamige filmversie: je kunt net zo goed meteen jezelf aan een koord ophangen in het decor van theatergroep Oostpool.
Toch is het te makkelijk om meteen maar te roepen ‘mister Bakema, u bent geen Marlon Brando’. Want dat weet Dragan zelf ook wel. Hij heeft niet de imponerende fysiek van Brando in zijn jongere jaren. Een beetje droog trainen om die bmi-index omlaag te krijgen had geen kwaad gekund. Maar als het om smeulende blikken gaat, staat Bakema op gelijke schouderhoogte met zijn voorganger. Niet voor niets krijgt hij de ene na de andere romantische hoofdrol toegeworpen, speelt hij een Oranjevorst, de Soldaat van Oranje of de jonge Rembrandt. Nu mag hij zijn bambibruine kijkers richten op de actrice waar hij in het werkelijke leven ook een setje mee vormt: Maria Kraakman. Ook al zo’n succesvol acteerbeest, bij Tramlijn Begeerte in de rol van Blanche Dubois, de zuidelijke plantagedochter die haar aan lager wal geraakte zuster Stella opzoekt in New Orleans.
Daar ontmoet ze Stella’s geliefde, de arbeider Kowalski. Onder het motto ‘een man, een man, een beuk, een beuk’, schrikt die er niet voor terecht zijn relationele problemen met een flinke klap op te lossen. Brando’s succes school er voor een groot deel in, dat continu de dreiging van geweld uit zijn poriën zweette. Als hij eindelijk alleen met Blanche in een kamertje zit, kan de situatie elk moment exploderen. Bakema komt een heel eind. Hij overtuigt als de botterik die Blanche het bloed onder de nagels vandaan haalt, haar angst inboezemt maar tegelijk een aantrekkelijk prijsdier vormt dat ze van haar zuster Stella wil inpikken.
Dragan Bakema excelleert namelijk in het tonen waarom Stella bij hem blijft plakken, ondanks zijn losse handjes. Onder die botte buitenkant is namelijk een levensgenieter verborgen. Een door het leven verwonde levensgenieter, die niet kan helpen wat hij doet en de hulp van elke vrouw in zijn leven nodig heeft. Stella en Blanche willen hem maar wat graag helpen.
Winnen van Brando is onmogelijk, al was het maar omdat het een film van ruim vijftig jaar geleden betreft. We verwachten ook niet dat Wesley Snijder Johan Cruijff verslaat. Bakema slalomt zich op eigen kracht door Tennessee Williams Tramlijn Begeerte heen en scoort. Elftalgenoten Maria Kraakman als Blanche maar vooral Kirsten Mulder als een onvergetelijk kwetsbare Stella, helpen hem daarbij. Jammer dat regisseur Marcus Azzini zijn team weinig inspirerend coacht: zijn spelers moeten het op eigen kracht doen. Geen probleem.
Bakema’s titanenstrijd in Tramlijn Begeerte is nog te zien t/m 15 december op tournee.
Foto: Sanne Pepper
