Luiz Adriano haalde gisteren de hoon van voetbalminnend Europa over zich heen. Nadat de scheidsrechter het spel stil had gelegd vanwege een speler van Nordsjælland die ogenschijnlijk geblesseerd op de grond lag, werd het spel hervat met een scheidsrechtersbal. De bal werd door Shaktar diep gegeven, zo ergens tussen de Deense laatste man en hun keeper. Luiz Adriano had niet door dat sportiviteit dicteerde dat hij niet op de bal mocht lopen. Of hij deed alsof hij het niet door had. Enfin, hij scoorde uit deze situatie de gelijkmaker. “Schande”, aldus commentator Arno Vermeulen. Ik kon een glimlach echter niet onderdrukken.
Medewerker van de maand
Om misverstanden uit de weg te ruimen, voor de Denen is het uiteraard erg zuur. Debutant in de Champions League na het eerste Deense kampioenschap in hun bestaan. De thuiswedstrijden moeten spelen in een ander stadion, omdat hun eigen stadion te klein is. Het geeft ze gelijk een symathieke uitstraling, terwijl Shaktar vaak wordt gezien als grauwe club uit een duistere uithoek van Europa, gefinancierd door dubieuze olie- en gasdollars. Dat juist Nordsjælland het slachtoffer is geworden van onsportief gedrag, is dan ook zonde. Maar ik zou de discussie graag wat breder willen trekken.
Er zijn namelijk twee aspecten die we in deze discussie niet mogen vergeten, alvorens we en masse over de Braziliaanse spits heen vallen. Allereerst betreft het hier de Champions League, het hoogst haalbare podium in het clubvoetbal. Een podium waar winnen telt, en meedoen voor veel clubs niets minder is dan financiële noodzaak (in hoeverre dat laatste wenselijk is, laat ik nu graag even in het midden). Het doelpunt van Adriano – bij een 1-0 achterstand – kon dus cruciaal zijn in het al dan niet doorgaan van Shaktar naar de volgende ronde. Dat hierbij sportiviteit even uit het oog verloren werd en er gedacht werd aan de bankrekening van de club, het zij zo. Als de financieel directeur van Shaktar een medewerker van de maand november moet gaan uitroepen, heb ik de belangrijkste gegadigde gisteren in actie gezien! Het is jammer, maar in het topvoetbal draait het nu eenmaal om het geld.
En het ís per slot van rekening topvoetbal. Als er in de zesde klasse reserve op zaterdag een tegenstander geblesseerd op de grond ligt, natuurlijk speel je de bal dan uit. Natuurlijk wordt een scheidsrechtersbal daar teruggegeven, maar ja, daar is de derde helft meningmaal belangrijker dan de gecombineerde uitslag van de eerste en tweede samen. En daarbij kun je een flinke doodschop verwachten als je het niet doet, van de categorie die alleen op dat niveau ongestraft blijft. In het topvoetbal draait alles echter om winnen. Je wilt winnen voor je club, voor je fans, voor je ploeggenoten en voor je eigen carrière. Die mentaliteit moet je hebben om te top te halen, en met dat instinct is niets mis.
Tijdrekken en het faken van blessures
Dat instinct komt er wel vaker onsportief uit bij topvoetballers, zonder dat men daar in grote mate schande van spreekt. Denk hierbij bijvoorbeeld aan schwalbes, maar vooral ook aan die vreselijke trekjes van tijdrekken en aanstellerij. Hoe vaak komt het nu wel niet voor dat een speler bij een voor zijn team gunstige tussenstand als een stervende zwaan naar de grond gaat, drie maal door blijft rollen en wacht totdat de tegenstander de bal uitspeelt of de scheidsrechter fluit voor een blessurebehandeling. En hoe vaak komt het voor dat die betreffende speler vervolgens fluitend en huppelend het spel kan hervatten? Juist, ook dat is onsportief gedrag.
De ongeschreven voetbalregels schrijven in deze gevallen echter voor dat de partij die zich van onsportief gedrag bedient, beloond wordt voor zijn onsportiviteit. De tegenpartij wordt immers geacht om, in balbezit zijnde, de bal over de zijlijn te spelen. Of ze worden geacht om de uit de situatie voortvloeiende scheidsrechtersbal te retourneren bij de ploeg die de blessure faket. Praktijken die al jaren en jaren schering en inslag zijn in het profvoetbal, en bij meerdere fans het bloed onder de nagels vandaan halen. De roep om door te spelen bij een vermeende blessure is dan ook vaak te horen op de tribunes.
En dat is dan ook de reden dat ik de glimlach gisteravond niet kon onderdrukken. Het ging me niet om die wedstrijd en het ging ook niet om het onrecht dat de sympathieke Deense ploeg werd aangedaan. Luiz Adriano legde met zijn doelpunt en de daarop volgende reacties vanuit de voetbalwereld de hypocrisie van het voetbal etiquette bloot. Hopelijk heeft hij ons wakker geschud uit een roes van schijnveiligheid die de ongeschreven voetbalwet ons biedt.
