De eerste 11 dagen zijn geweest. Oftewel: al tien procent gehad. Geen hysterische aanvallen van koopwoede, geen dwaaltochten langs etalages, nog geen nieuwe kleding die ik niet kon weerstaan. Voorlopig lijkt vooral het besef dat er voorlopig niet iets nieuws inzit dominant. Wat me opvalt is dat ik meer aandacht besteed aan wat ik heb. De hoopvolle verwachting dat ik nu veel tijd over houdt omdat ik niet meer shop of uren op asos.com zit, lijkt helaas nog geen werkelijkheid geworden. Wat vooral opvalt zijn alle prikkels naar het nieuwe.
Ik heb niks leuks om aan te doen
Door het zetten van deze harde deadline kwam er gelijk een berusting dat er voorlopig geen nieuwe tasjes het huis inkomen of dat er pakjes bij de buren opgehaald kunnen worden. Daarmee dus ook niet het gelukzalige gevoel bij het zien van het tasje in huis of het pakketje uitpakken. Het gevoel dat het nieuwe kledingstuk onmisbaar is, dat je eigenlijk niet voor kan stellen dat je ooit zonder hebt geleefd. Dat je dit kledingstuk het liefst elke dag zal dragen. Vol liefde hang/vouw je hem op en wordt hij deelgenoot van een nieuwe familie.
Toch sta je na die euforie vaak een dag of wat later al voor diezelfde kast met het gevoel ‘ik heb niks leuks’ ‘wat moet ik in vredesnaam aan’ ‘vul zelf iets vergelijkbaars in’. Het kledingstuk lijkt tussen zijn nieuwe familieleden eigenlijk maar saai en wacht een stuk minder rooskleurigere toekomst dan toen hij mee naar huis genomen werd. Hoe komt dat eigenlijk?
Een foutje uit het verleden
Omdat we voortdurend signalen krijgen over ‘nieuwer, beter, anders’? Is de nieuwe wintercollectie echt heel anders dan die van vorig jaar? Dragen we niet nog steeds skinny’s, midirokken, leer en kant? Of een trui als het echt koud is? Toch worden die producten gepresenteerd als het antwoord op al die verschrikkelijke jaren die voorafgingen aan dit jaar. Niet getreurd consument, nu hebben we echt de oplossing! Koop deze skinny en jullie gaan samen een geweldige toekomst tegemoet! Om een maand later de nieuwe skinny te presenteren die alle oude skinny’s tot een foutje uit het verleden moet reduceren.
Zou het sociale druk zijn?
Een opmerking als ‘goh die jurk vind je echt leuk hé, je hebt hem zo vaak aan’ klinkt in mijn beleving toch als een hint om eens wat anders te dragen. Of het fenomeen ‘als er één schaap over de dam is’. Ga een middag in een willekeurige universiteitsbibliotheek zitten en je bent weer helemaal op de hoogte van de laatste trends.
Zou het komen vanuit verveling?
De kuddes mensen die in paniek raken als de Ikea alleen tweede kerstdag open is, wat moet er dan eerste kerstdag gedaan worden? Winkelen als een vorm van tijdverdrijf. Of is het de prikkel van het nieuwe? De multifunctionele zwarte jurk die vergeten wordt omdat hij verdrukt wordt door al die nieuwere, betere jurkjes die hem gezelschap kwamen houden?
Tijd om al die folders met kerstcollecties naar het oud papier te brengen en die zwarte jurk weer eens op te zoeken. Is al eeuwen in de mode.
CC-Foto: Moritz Calisch
