In Taken liet ex-CIA agent Bryan Mills (Liam Neeson) al zien dat er met hem niet te spotten valt. De beste man beheerst verschillende vechtstijlen, is een perfecte sluipschutter, geeft zich zonder moeite uit voor iemand anders en draait zijn hand niet om voor een marteling hier of daar. Als een eenmans sloopbedrijfje trok hij een spoor van vernieling en doden om zo een Albanese mensensmokkelorganisatie uit te schakelen die zo dom was zijn dochter te ontvoeren. De vader van een van de doodgemartelde criminelen zint nu op wraak en dat vormt de basis voor het onvermijdelijke vervolg, Taken 2, al zou Taken Again een betere titel zijn geweest.In een poging om het actiefilmpubliek precies te geven wat het wil, besloten schrijvers en producenten Luc Besson en Robert Mark Kamen zich slaafs aan de formule van de eerste film te houden. Dat levert een lui en ongeïnspireerd broddelwerkje op.
Seksslavinnen
Taken had het lef om een gevoelig onderwerp als mensenhandel aan te kaarten. Jonge, mooie meisjes die worden gekidnapt en doorverkocht als seksslavinnen aan rijke Arabieren. Nu zijn er wederom de anonieme Albanese onverlaten die voor het zout in de pap moeten zorgen en dat werkt niet wanneer ze het uiterlijk hebben van louche mobiele telefoonverkopers op de zwarte markt van Beverwijk.
Op vakantie in Istanbul wordt Mills met dit crapuul geconfronteerd en ze zijn wel erg ambitieus: niet alleen zijn dochter Kim (Maggie Grace) het doelwit maar staan ook zijn ex-vrouw Lenore (Famke Janssen) en uiteraard hijzelf op het lijstje om in een lijkenzak te eindigen.
Taken 2 had nog best dienst kunnen doen als de actie vernieuwend was geweest of op zijn minst voor een stoot adrenaline had gezorgd en eerlijk is eerlijk, regisseur Olivier Megaton (Transporter 3) belooft met zo’n achternaam op dat vlak veel goeds. Nou, niet dus, de actiescenes zijn generiek, soms zelfs rommelig en terwijl de eerste film nog zorgde voor gezonde spanning omdat Mills zijn dochter Kim binnen 72 uur moest bevrijden, kabbelt deze opvolger maar wat voort.
Handgranaten
De voor het genre onvermijdelijke plotholes hebben dit keer de grootte van een maankrater: Mills krijgt van zijn ontvoerders alle tijd om aan Kim uit te leggen hoe uit de handen van de snoodaards te blijven en als hij later geboeid is kan hij op zijn dooie gemak haar instrueren om in het toch niet dunbevolkte Instanbul handgranaten rond te gooien zodat hij kan horen op welke afstand de explosies zijn. De Turkse politie blijkt dat geen enkel probleem te vinden.
Standaard, saai en voorspelbaar. Taken 2 wordt eigenlijk met de minuut slechter en het gevoel dat er totaal geen originaliteit te ontdekken valt is compleet wanneer er een deel van de soundtrack van Drive (The Chromatic’s Tick of thé Clock) te horen is.
Een van de weinige lichtpuntjes is Liam Neeson, inmiddels zestig maar nog steeds een sterke screen présence, fit en geloofwaardig als onvermoeibare actieheld. Hij schijnt geen heil te zien in een derde deel en dat is maar goed ook want hij zou zomaar kunnen eindigen als Charles Bronson in de jaren 80, vastgeroest in een eindeloze spiraal van slechte C-films.
