Nederland in rep en roer om twee haantjes – Foppe en Paul – die dinsdagavond live geslacht zouden worden in de hoofdstedelijke De Balie. Uiteindelijk gebeurde dat niet, enigszins gelijk de gebeurtenissen in de BNN-Donorshow van enkele jaren terug. Wat beklijft zijn de opmerkingen van spreekster Louise Fresco: we kijken naar vlees door een roze bril. Waarom De Balie de twee hanen niet slachtte leest u in de verklaring van het debatcentrum hier onder. “Protesteer vanuit rationele overwegingen, niet vanuit dat weke gevoel in je onderbuik.”
Vandaag wilden we deze twee hanen slachten.
Nu vertellen we u dat we de hanen niet gaan doden.
Niet omdat we bang zijn geworden naar aanleiding van het gedeeltelijk hysterische protest, of omdat we al die tijd al een hoax voor u wilden op zetten, maar omdat we de wettelijk vereiste hygiënische omstandigheden voor zo´n slacht hier niet kunnen garanderen. En dan dreigde de voedsel en warenautoriteit zou vervolging zeker worden ingezet.
Het blijkt in Nederland bijna onmogelijk om het door het woud van wet en regelgeving heen te dringen, om de kluwen eisen en geboden te ontwarren.
Wel drumsticks geen slacht. Wel de lusten niet de lasten
Wij wilden u, ons publiek een ervaring bieden over leven en dood. Over eten en gegeten worden over de cyclus van het leven. Wellicht een tragische ervaring maar een ervaring die onlosmakelijk verbonden is met het eten van vlees.
Dat is echter onmogelijk als je je aan de wet wilt houden. En dat willen wij. Daar kiezen wij voor.
Dat betekent dat je in Nederland eigenlijk niet meer kan laten zien waar het vlees vandaan komt. Waar de oorsprong ligt van ons dagelijkse voedsel. De band tussen jager en prooidier ooit belangrijk voor natuurvolken is in onze geindustrialiseerde en emotionele samenleving definitief doorgesneden.
Wel drumsticks geen slacht. Wel de lusten niet de lasten. Zo zit onze samenleving meer en meer in elkaar.
Wegkijken, niet willen weten, je omdraaien is norm geworden. Is zelfs wettelijk voorgeschreven.
We zijn in de voorbereiding niet over een nacht eis gegaan. We hebben gezocht naar een ouderwetse kippenslachter.
Eén die een kip verdooft, de kop er af hakt en vervolgens met de blote hand het beest plukt en van zijn organen ontdoet. Onvindbaar. Alles gebeurt in Nederland tegenwoordig machinaal. En degenen die dit werk wel op de oorspronkelijke manier uitvoerden, wilden niet komen omdat ze geen zin hadden in opgeblazen reacties van het publiek.
Een klinisch en angstig landje
Want slachten zoals al eeuwen gebeurt, met een mes, een hakblok en een emmer water; dat mag niet meer in ons klinische en angstige landje. De miljoenen stresskippen met hun opgeblazen lijven vol antibiotica, die hangend aan een machine de kop krijgen afgehakt, mogen wel lijden en gruwelijk aan hun einde komen. Deze twee hanen die hun hele leven heerlijk buiten hebben gewandeld met een simpele beweging van het leven benemen om ze daarna heerlijk te verorberen, dat kan dus kennelijk niet. Waarom hebben we in eerste instantie gekozen voor de hanenslacht?
In dit programma wilden we iets zeggen over de manier waarop onze samenleving met de dood en het verval om gaat.
De laatste decannia zijn we zo ongelooflijk bang geworden voor het abjecte, voor bloed en de geur van het sterven.
Deze twee hanen, Foppe en Paul, slachthanen die dus hoe dan ook geslacht zouden worden, wilden we aan u tonen in hun laatste momenten. Niet om effect te creëren. Niet om te shockeren. Maar om u te laten zien wat uw voorouders nog wel wisten. Dat de dood als consequentie niet alleen walgelijk is, maar er ook een zekere schoonheid te vinden is in de verhouding tussen mens en prooi.
Dierenliefhebbend Nederland stond op z’n kop
Dat er een prijs betaald moet worden voor uw stuk vlees. Dat sterven bij het leven hoort. Dat wij als stadsmensen van dieren mensen maken en zo in sentimentele schreeuwlelijken veranderen zodra het dier dat omgelegd wordt een gezicht heeft.
En inderdaad, heel dierenliefhebbend Nederland stond op z’n kop. We hebben inzichtelijk gemaakt hoe waanzinnig onze verhouding tot de dood geworden is. Wegkwijnende zielepietjes in Afrika of uw grootmoeder die 1 keer per week mag douchen, nee. Dat doe u niets. Twee hanen met namen, hanen die een gezicht kregen voor het geestesoog van dierenknuffelaars die gaan we redden.
Bedreigingen
Uit de reacties en de consternatie is heel duidelijk gebleken hoe ver mensen in hun wilde emotionaliteit gaan. Een aantal voorbeelden:
‘Ach laten we dan ook mensen gaan slachten in het openbaar. Mensen weten vaak niet hoe een moord in zijn werk gaat. Om dichter bij de realiteit te komen vermoorden we iemand op het toneel.’
‘Hanen slachten op het podium?? Zijn jullie wel lekker??
Stelletje fucking idioten !
Doe ff normaal zeg, laat gvd jezelf slachten voor vermaak.’
En nog veel wel erger en persoonlijker. Allemaal energie, verspild aan twee hanen, terwijl ongemoeid de slachthuizen as we speak kuikentjes vermalen en kalfjes door de kop schieten. Had die woede liever gericht op de 20.000 kippen die vorige week levend verbrandden in een schuur. Schrijf je brieven aan de werkelijke abattoirs. Boycot gele bakjes plofkip. Protesteer vanuit rationele overwegingen, niet vanuit dat weke gevoel in je onderbuik.
Bang voor de jager in onszelf
Het doel van De Balie is om mensen wakker te schudden. Om kunst en politiek aan elkaar te verbinden om daarmee iets te zeggen over onze samenleving. In dit geval hebben wij de vinger gelegd op hypocriete houding van de samenleving ten opzichte van dierenleed. Onze sentimentele liefde voor dieren, ons denken dat het individuen zijn. Net mensen.
De Disneyficatie van de samenleving, culminerend in de opgefokte reuring om twee beesten geeft een mooi inzicht in hoe wij stelselmatig weg kijken van de werkelijkheid. Van hoe bang we zijn voor de jager in ons.
Foppe en Paul
Maar weest gerust, dierenliefhebbers. Foppe en Paul zullen gespaard worden. Hen wacht een leven lang onbeperkt gras en wormen in overvloed. Een laatste woord voor eenieder in de zaal. Als u vegetariër bent, buigt u dan over de massaslacht van 500.000.000 dieren per jaar in Nederland.
En als u dat niet bent, heb dan het lef om uw voedsel in de ogen te kijken voor het sterft.
