Mooie jongens – Maria Foerier

Luc is een lover boy in een vrouwenlichaam dat Lucia heet. Hij heeft weinig affiniteit met dat meidenlijf waar hij in zit en omdat het aantrekkelijk blijkt te zijn stelt hij dat lijf graag beschikbaar aan broer Simon en buurjongen Thijs. Om mee te doen wat ze willen en zelf ook wat te experimenteren. Want Luc valt wel op vrouwen en beschrijft in de ik-persoon in detail wat hij voelt als vrouw en als man.

Als hij de volwassenheid bereikt besluit Luc niet verder te modderen en omgebouwd te willen worden tot de man die hij is.Weg met die borsten en op naar een weliswaar slechts klein piemeltje, maar toch…

Via de gender kliniek moet de toestemming komen voor de uiteindelijke operaties en hormonale behandelingen.

Maar voordat het zover komt stelt de kliniek de eis dat Lucia een jaar lang in een vreemde omgeving als man door het leven gaat, zodat men er zeker van is dat ze echt een man wil worden en dat het geen gril is.

Met een en passant opgepikte reisgenoot die op zijn eigen manier in de knoop zit, vertrekt ze naar Venetië, broer Simon en vriend Thijs achterlatend in grote verwarring: zijn zij homo omdat ze geneukt hebben met een vrouw die zich man weet?

Ook vader en moeder zijn ontredderd, al stelt vader wel geld beschikbaar zodat Luc een jaar lang in Venetië kan worden.

In de eerste helft vanMooie Jongens wordt verteld over de voorbereidingen van de tocht naar Venetië, met veel flashbacks over Lucia’s onbevredigende leven als meisje, en haar besluit daar iets aan te doen. Het leidt tot lange, vaak filosofisch getinte discussies.

In de tweede helft gaat het over de tocht naar de stad en haar verblijf in die stad. De Fellini-achtige scene waarin zij terecht komt is die van bijzondere feesten en partijen, waarin iedereen anders is dan hij of zij oorspronkelijk was.

Luc wordt als man geaccepteerd maar tegelijk ook doorzien. Wel slaagt hij er voor het eerst in een relatie met een vrouw te krijgen. En dan blijkt reisgenoot Ron een probleem te hebben dat Luc’s eigen sores verre overschrijdt. Voor het eerst in het verhaal treedt zij uit haar eigen besognes en verdiept zich in een ander.

En dat levert een ontroerend slot op.

Al met al isMooie Jongens een doorwrochte, goed geschreven en boeiende roman geworden over wat iemand kan overkomen als hij/zij in een verkeerd lichaam geboren wordt en daar geen genoegen mee neemt.

Qua onderwerp geen makkelijke debuutroman. Maar de moeite van het lezen zeker waard.

Citaten:

‘Ik ben net elf en mijn borsten zijn al een beetje gegroeid. Ma zegt dat ik deze zomer echt niet meer in zwembroek kan zwemmen. Ik moet een badpak gaan kopen of anders een bikini. Een bikini! Ik ga helemaal door het lint en zet het hele huis op stelten. Later in de winkel probeert ma een zo mooi mogelijk badpak voor me te vinden maar ik vind ze allemaal even lelijk. Die ontreddering van haar. Ze doet zo haar best om mij te doorgronden. Ze wil me zo graag helpen. Vanwege haar ontreddering zoek ik uiteindelijk een badpak uit dat helemaal zwart is met gekleurde olympische ringen op mijn buik en mijn rug. Met dit badpak wordt een gelukkige tijd afgesloten en een ongelukkige tijd ingeluid. Ook mijn moeder beseft dat. Alleen weet zij niet waarom. Maar wat moet ik haar zeggen? Hoe vertel ik haar in godsnaam dat ik geen meisje ben, terwijl zij toch overduidelijk een meisje ziet? Als ik in de spiegel kijk, kan ik het niet eens hardop tegen mezelf zeggen, zonder de onvermijdelijke conclusie te trekken dat ik dus wel stapelgek moet zijn. Ik kan net zo goed roepen dat ik Napoleon ben.’

‘Dolores bevochtigt haar lippen.

“Als ik zulke borsten had als jij zou ik ze niet verbergen.”

“Precies. Dat is het verschil tussen jou en mij. Ik vind niets zo confronterend als het moment dat we net seks hebben gehad en ik op mijn zij ga liggen en dat dan mijn borsten, die nog keurig langszij hingen toen ik op mijn rug lag, ik leek al bijna plat, met een beetje fantasie kon ik dat al zien… als ik naar beneden keek, maar dan opeens, met zo’n afschuwelijke doffe klop komen ze op elkaar te liggen. Die stukken wit vlees. Het ene dat niet van mij is raakt het andere dat niet van mij is, ze voelen elkaar, ik voel ze allebei. Ik kan het gewoon niet verdragen, dat het allemaal zo hangt.”